Ik las deze week nog een artikel uit 2005 van oud stadsmarinier Gerard Spierings die aangaf dat het welzijnswerk faalde en de HBO-opleidingen ‘vrij licht’ waren. Ondanks de goedbedoelde pogingen, is er daarna in mijn beleving weinig veranderd. De ene na de andere nieuwe methodiek wordt gepresenteerd. Mooie boekjes, conferenties en folders worden gebruikt om de nieuwe producten in de markt te zetten. De praktijk is meestal weerbarstiger en dan blijken verwachtingen niet te kunnen worden waargemaakt.
In plaats van nieuwe methodieken en projecten met trendy namen te bedenken, zou ik willen adviseren eerst de basis van het jongerenwerk goed te leren beheersen. De basis van het ambulant jongerenwerk is door Veenbaas en Noorda al 20 jaar geleden beschreven. Contact leggen, contacten onderhouden, doorverwijzen, etc. Het verschil met 20 jaar geleden is dat de moderne jongerenwerker meer rekening dient te houden met verschillende belangen, informatie moet delen met partners, resultaatgericht werkt en duidelijk is naar de jongeren toe. Niet pappen en nathouden.
Het klinkt allemaal simpel, maar de mensen die de basis goed beheersen zijn schaars. Neem als voorbeeld het rapporteren. Rapportages van ambulant jongerenwerkers houden vaak niet meer in dan een beschrijving van hetgeen men in grote lijnen heeft gezien. ‘Ik heb 20 jongeren gezien, 16 jongens en 4 meiden, die in de speeltuin hingen’. Regelmatig bevatten de rapportages weinig bruikbare info, het blijft te oppervlakkig. Om meer te weten te komen, is een intensiever contact nodig en dat kan spannend zijn.
Jongerenwerkers zouden meer moeten nadenken over wat hun inzet voor bijdrage levert aan het voorkomen of oplossen van een probleem. Hetzelfde geldt voor het accommodatiegebonden jongerenwerk. Als jongerenwerkers simpele zaken zoals strak programmeren en uitvoeren, bevorderen van participatie en balanceren tussen afstand en nabijheid (Marcel Spiertz) in de vingers hebben, zijn we al een heel eind op de goede weg.
Ook hier lijkt niet genoeg te worden nagedacht over wat de activiteit bijdraagt aan het voorkomen of reduceren van een probleem. Soms vergroten activiteiten problemen zelfs. Het kan bijvoorbeeld goed klinken dat er 40 jongeren naar een inloop komen, maar belangrijker is wat er tijdens een inloop gebeurt. Het is de taak van het management dit goed te monitoren en te ondersteunen/sturen waar nodig is.
Dan toch nog een lichtpuntje. Ik heb onlangs kennisgemaakt met twee jongerenwerkers in opleiding. Talenten. Ze waren communicatief sterk en resultaatgericht, hadden diepgang en eigenlijk het belangrijkse: ze hadden passie voor het werk. Geweldig om die jonge mannen te horen praten over hun werk. We hebben echter veel meer van deze talenten nodig om de vele en complexe vraagstukken waar we mee te maken hebben aan te kunnen pakken.
William Miero (1964) houdt zich bezig met advisering, projectontwikkeling en uitvoering op het gebied van Jeugd & Jongerenwerk, Jeugd & Veiligheid en Leefbaarheid. In 1993 is hij als jongerenwerker in Oss begonnen en momenteel actief als zelfstandige met name in de Randstad en midden Nederland. Jeugd is zijn passie en onder het motto ‘vrijheid binnen grenzen, voor jongeren en jongerenwerkers’ is hij voortdurend met collega’s en partners op zoek naar mogelijkheden om jongeren een plek te geven in de samenleving.
Onderstaande stuk hoort dan ook meegenomen te worden;
De praktijk is dat jongeren door diversen op één hoop gegooid worden, tot bij de behuizing aan toe. Er wordt weinig rekening gehouden met de ADHD-PDD-NOS en overige aan autisme verwante zaken, Zo leven jonge cromineeltjes tussen de jongere studentjes die weer tussen de gediagnosticeerden wonen. De Woningbouw-sectoren richten zich opvallend meer op ouderen en woongemeenschappen. Ook gemeenten kijken meer naar de iets beter gesitueerde oudere als het om behuizing gaat.. In dat opzicht worden jongeren ook in de steek gelaten. Wat jeugdbeleid aangaat; het feit dat 17 jarige 10 jaar gelden al de dupe werden creeerde een groep jong-volwassenen die nu te boek staan als…vul maar in..
Hulp aan jongeren van 18 tot 23 schiet tekort
03-11 2009 | 02:49
Waardering
Gerelateerd +
‘Stelselwijzigingen lossen niets op en geven vooral gedoe’ »
Rouvoet moet haast maken met jeugdzorg »
Wet op de Jeugdzorg voldoet niet »
Terug naar de basis »
Jeugdarts voor puberende jongeren »
Actueel +
VNG: ‘Jeugdzorg moet integraal naar gemeenten’ »
Thuiszorgmedewerksters demonstreren voor baan »
Allochtonen zijn supermensen »
Kamer verkent problemen jeugdzorg »
Tevredenheid samenwerking tussen hulpverleners en familieleden »
Tag +
jongeren
jeugdzorg
jeugdcriminaliteit
zwerfjongeren
coaching
Ministerie voor Jeugd en Gezin
jeugd
ondersteunende begeleiding
Print pagina
Stuur pagina door
RSS
Jongeren met problemen zijn op hun achttiende vaak niet klaar om zelfstandig te functioneren. Maar vaak hebben ze dan geen recht meer op hulp via jeugdzorg. Dat zou wel moeten, zeggen onderzoekers van het Verwey-Jonker Instituut. Anders is het risico aanzienlijk dat ze in de goot belanden.
Voor de wet zijn ze meerderjarig. Maar in de praktijk vormen 18-plussers die veel problemen en zorg hebben gehad een kwetsbare groep. Omdat ze aan het oog van de hulpverlening ontsnappen, lopen ze het risico te ontsporen. Ook hebben ze geen ondersteunende thuissituatie of sociaal netwerk. Voor hen moet er een recht komen op lichte zorg: vormen van begeleiding en steun op de weg naar volwassenheid. Dit staat te lezen in het rapport ‘(Jeugd)zorg houdt niet op bij 18 jaar’ dat het Verwey-Jonker Instituut opstelde in opdracht van het programmaministerie voor Jeugd en Gezin.
Zwerfjongere
Het programmaministerie liet voor de groep jongeren tussen de 18 en 23 jaar laten onderzoeken welke hiaten er zijn in de overgang van jeugd- naar volwassenenzorg en hoe die zijn te overbruggen. Uit het onderzoek blijkt dat vooral jongeren die in de residentiële jeugdzorg verblijven op hun achttiende vaak niet aan de eisen van volwassenheid voldoen. Ze zijn in hun psychologische ontwikkeling en wat betreft praktische vaardigheden niet ingesteld op een zelfstandig leven. Vaak raken ze na hun wettelijke meerderjarigheid uit beeld. Een deel van deze jongeren redt het niet en kampt later met zwaardere problematiek of leeft voort als zwerfjongere.
Kamertraining
De hulpverlening aan 18-plussers kent enkele ernstige problemen. Uit het onderzoek blijkt dat er onvoldoende aanbod is van laagdrempelige begeleidingsvormen, steun en coaching voor jongeren van 18 tot 23 jaar. Als deze jongeren toch gebruik kunnen maken van (verlengde) jeugdzorg, zijn er dikwijls wachtlijsten. Veel instanties bieden bovendien geen lichtere hulp, zoals kamertraining, hulp bij financiële zaken of lichte begeleidingsvormen bij het vinden van opleiding en werk. Zulke zorg kan voorkómen dat de kwetsbaarste groep na de jeugdzorg ontspoort.
Zorgplicht
De onderzoekers doen concrete aanbevelingen. De belangrijkste is om een zorgplicht in te voeren voor (jeugd)zorginstellingen. De kern daarvan is dat de jongere recht krijgt op zorg in de groei naar volwassenheid. Het gaat om steun en coaching bij basale zaken: zelfstandigheidtraining, begeleid wonen of kamertrainingen. Dat is hulp waar nu geen zorgindicatie voor bestaat. Een instelling blijft verantwoordelijk voor een jongere totdat die volledig is overgedragen aan een volgende zorginstelling. De onderzoekers bepleiten dat de bestuurlijke verantwoordelijkheid voor deze zorgplicht bij gemeenten komt te liggen.