Een buurthuis in een volksbuurt waar buurtbewoners halen en brengen wat zij belangrijk vinden. Voor zichzelf, voor hun buurt en ook omdat ze het alleen niet redden. Waar hun buurthuis werkt als een groot gezin in een grote huiskamer. ‘Waar alles mag en alles kan, maar we voeden elkaar wel op.’ Waar het lijkt alsof het welzijnswerk van de jaren 1970 terug is. ‘Maar dan zonder de roep om actie en nu met sociale media’, volgens een aanwezigen. Waar vrijwilligers en bewoners dapper op eigen kracht hun buurthuis open proberen te houden.

Want thuis blijven zitten is geen optie.

Dit buurthuis is een voorbeeld van burgerinitiatief, volgens de lokale overheid. Een plek waar je vraagtekens kunt zetten (moet zetten?) bij de levensvatbaarheid van het initiatief als het nauwelijks ondersteund kan worden. Waar professionals door bezuinigingen nog maar enkele uren per week beschikbaar zijn. Waar er vroeger tientallen van rondliepen. ‘Die iedereen in de buurt kenden.’ Waar zij zich hardop afvragen wat hun rol eigenlijk is. Waar hun functies recent van naam, plek en inhoud wisselden. Waardoor men in het buurthuis niet meer weet wat je er dan aan hebt, aan die betaalde krachten. Dit buurthuis is een plek waar wegbezuinigde ontslagen sociaal werkers en beheerders,  hetzelfde werk vrijwillig zijn gaan doen.

Want thuis blijven zitten is geen optie.

Het is een plek waar jonge ambitieuze energieke starters op de arbeidsmarkt na hun sociale studies geen werk meer kunnen vinden bij de gevestigde organisaties. Waar sommigen van hen wel even in dienst waren en vernieuwing brachten tot zij, er als laatste bijgekomen, er ook het eerst uitvlogen. Waar zij sociaal ondernemer (vaak zzp-er) worden en in samenwerking en projecten maatschappelijke problemen gaan helpen oplossen. Waar zij in staat blijken het initiatief in het buurthuis te ondersteunen. Waar zij actuele kennis van de nieuwe maatschappelijke verhoudingen, de deeleconomie, sociaal ondernemerschap, en sociale technologie inbrengen. Waar ze niet rijk willen worden, maar tevreden zijn als twee of drie levens duurzaam verbeterd kunnen worden.

Want thuis blijven zitten is geen optie.

In dit buurthuis kwam ik zo veel bevlogenheid, passie, oprechte betrokkenheid, nieuwsgierigheid en creativiteit tegen, maar tegelijk soms ook wel wat oude wijn in nieuwe zakken. Het is een plek waar dat niet uitmaakt want niet iedereen hoeft de wereld te verbeteren. Een plek waar het er om gaat dat je op kleine schaal, individueel, in het gezin, in een straat, in een buurtje, mensen samen weet te brengen, hen bewust maakt waar ze samen voor staan en wat ze daarmee zouden willen en dat ook samen met hen gaat doen.

Want thuis blijven zitten is geen optie.

Zo’n plek bestaat. Ik ben er laatst geweest. Ik ben er vol van. Een plek waar het gonsde van de power. Een plek waar sociale media als kans gezien worden om verder te komen. Waar deze ingezet worden om het buurthuis te profileren en de buurt te binden. Waar ze begrepen dat niemand anders hun verhaal zo goed kan vertellen als zij zelf.

En jij? Ken jij zo’n plek?