Lees hier meer blogs van MOVISIE >>

Eerst werkte Annemiek bij een door de gemeente gefinancierde organisatie die voorlichting gaf aan vluchtelingen en asielzoekers. Toen besloot de gemeente om alle informatiefuncties in één loket onder te brengen. Dat scheelde werkplekken, was duidelijker voor de bewoners en gaf de gelegenheid om informatie aan elkaar te verbinden. Voor Annemiek was dat een grote stap, van een kleine specialistische organisatie naar een groter team met verschillende deskundigheden en culturen. Daarnaast wordt er van haar verwacht dat ze cliënten minder helpt, maar hen juist stimuleert in hun zelfredzaamheid.

De gemeente houdt niet van half werk. En er wordt dus geld uitgetrokken voor een stevige training om van Annemiek en haar collega’s een echt team te maken, hun deskundigheid met elkaar te delen en methodieken in te oefenen die bewoners activeren om zelf meer te doen. Ik ga aan de slag met het team. Annemiek is aanvankelijk achterdochtig omdat zij bang is dat ze niet meer kan doen wat ze altijd al doet: mensen helpen die de weg niet kennen. Ook wordt ze overspoeld door alle nieuwe informatie over buurtoverlast, verslaving, eenzaamheid van ouderen. Na een tijdje is Annemiek ‘om’: ze is enthousiast over alle dingen die ze leert van haar nieuwe collega’s.

Helaas wordt het veranderingsproces waar Annemiek en haar team inzitten, ingehaald door de realiteit. De gemeente moet opnieuw reorganiseren: besloten wordt om de functie van het loket te beperken en de menskracht in te krimpen: kortere contacttijden, minder begeleiden naar zelfstandigheid en een accent op informeren. Het team wordt teruggebracht tot vier mensen. De andere teamleden worden overgeplaatst naar andere functies.

En Annemiek? Ze bekijkt het zuchtend. Ze weet dat ze geen invloed op de beslissingen heeft. Haar motivatie is weer terug bij af. Mijn werk zit erop. Ik ben benieuwd wat de cliënten er van vinden.

Ton van Elst, trainer en organisatieadviseur MOVISIE