De vorige keer blogde Lucie over haar jeugd >>

De teams maakten een risicotaxatie volgens hun vaste methode.  Daarna bespraken we de uitkomsten en gaf ik mijn mening. Elk team beoordeelde de situatie als zeer risicovol en onveilig. Ze gaven aan in mijn geval uithuisplaatsing te overwegen. Unaniem zouden ze, als dit een actuele casus was geweest, een vorm van spoedhulp inzetten, een netwerkberaad of een Eigen Kracht Conferentie.

Het is bijzonder dat ik als kind beslist niet uit huis geplaatst wilde worden. Mijn jeugd was onveilig, maar tegelijk was die onveiligheid voor mij vertrouwd.  Ook nu als volwassen vrouw weet ik dat uithuisplaatsing voor mij een schrikbeeld was. Ik ben er van overtuigd dat dit voor veel kinderen geldt. Als je ze zou vragen: ‘wat wil je liever, thuisblijven of in een pleeggezin?’, dan zullen de meeste kinderen kiezen voor thuisblijven.

In mijn geval had een netwerkberaad of een Eigen Kracht Conferentie ook niet gewerkt. Mijn ouders hadden geen familie die zich om hen bekommerde en de weinige vrienden die ze hadden waren net als zij. En ook al hadden ze wel een netwerk gehad, dan zouden mijn ouders niet hebben meegewerkt. Zij weigerden namelijk elke vorm van hulpverlening, met uitzondering van hulp op financieel gebied. Stel dat de rechter ze had opgelegd mee te werken, welke strafmaatregel zou er dan toegepast worden als ze weigerden? Vermoedelijk zou ik dan geheel tegen mijn wil in uit huis geplaatst worden.

Wat zou volgens mij wel hebben gewerkt? De mensen die iets voor mij hadden kunnen betekenen, waren de meesters en juffen van de basisschool. Zo was er een juf die me blokfluit wilde leren spelen. Ik had helemaal geen interesse in blokfluit, maar ik liet haar mij de eerste noten leren. Ik werd vooral even gelukkig door de aandacht die ze mij schonk.

Tot op de dag van vandaag denk ik met warmte terug aan deze mooie momenten. Helaas is dit een schaarse ervaring. Jammer, want is er een mooiere plek om kinderen te helpen dan de school waar ze in het kader van de leerplicht toch al heel veel tijd doorbrengen? Wat zou het fijn zijn als er meer capaciteit kwam op basisscholen om kinderen uit probleemgezinnen te helpen. Maak er brede scholen van met ruime openingstijden die ook nog eens een week of 50 per jaar open zijn.

Waar het geld vandaan moet komen? Eén kind minder in een pleeggezin bespaart direct  40.000 euro per jaar. Bovendien zorg je er zo voor dat kinderen uit achterstandmilieus een veel grotere kans hebben een ander leven te gaan leiden dan hun ouders. Dit betekent dat hiermee een cirkel van vaak generaties lang dezelfde problematiek doorbroken wordt: een duurzame oplossing dus!