De afgelopen weken heeft dit veel tijd en energie gekost en we naderen nu het punt dat de medewerkers geplaatst worden. Niet voor iedereen gaat dit gepaard met veel vreugde omdat je lang niet altijd naar de plek gaat die je had willen hebben.

Een aantal zaken verbazen mij hierin. Bijvoorbeeld dat sommige medewerkers die nog nooit gesolliciteerd hebben, vanuit deze situatie, heel graag naar een andere functie willen die bijvoorbeeld wat zwaarder is. Een groepswerker die ambulant hulpverlener wil worden bijvoorbeeld. Dikwijls zijn dit ook medewerkers die al jarenlang op dezelfde functie zijn blijven zitten.

Mijn verbazing zit vooral in het gegeven dat we de afgelopen jaren veel van deze functies gehad hebben en dat deze medewerkers er bijna nooit voor kozen om hierop te solliciteren. Dit terwijl we lastig deze vacatures ingevuld kregen. Nu er echter een gedwongen situatie ontstaat wil men plotseling die andere baan waarvoor we minder vacatures hebben. Blijkbaar geeft een noodzaak tot verandering ook bereidheid om risico’s te nemen door iets nieuws te gaan doen.

Dit stemt mij wel tot nadenken over hoe je nu om kan gaan met de inzet van medewerkers. Ik zie daarbij verschillende groepen in de organisatie. De mensen die altijd op zoek zijn naar nieuwe uitdagingen, ik noem ze de pioniers. Ze nemen risico’s, accepteren tijdelijke functies, projectbanen en zien wel hoe het daarna verder gaat. En vaak zie je dat het altijd wel lukt immers je wordt voor de volgende klus ook gevraagd.

Dan heb je de groep van medewerkers die wel mee willen maar meer zekerheid wensen, de volgers. Deze vormen de ruggengraat van de organisatie. En dan heb je de groep van medewerkers die graag de zaken willen houden zoals ze zijn, de blijvers. In mijn ogen zijn alle groepen belangrijk om een evenwichtige organisatie te hebben.

De uitdagingen waar de jeugdzorg voor komt te staan, bevroren budgetten, stelselwijzigingen een toenemende druk qua wachtlijsten zullen tot snelle verandertrajecten gaan leiden. Vandaag sprak ik een medewerker die 20 jaar bij Altra heeft gewerkt en de organisatie van toen is onvergelijkbaar met nu. Ik werk er nu 4 jaar en ook in deze tijd zijn zaken drastisch verandert. En het verandertempo moet nog verder omhoog als we de ontwikkelingen willen bijhouden.

De blijvers gaan last krijgen van de veranderingen. Immers in een veranderende werkomgeving waar nieuwe eisen worden gesteld, hulpverleningstrajecten korter, sneller en flexibeler moeten sta je als blijver aan de grond genageld. Jij blijft staan maar de rest loopt verder sommige, hollen anderen wandelen.

De kunst is dan ook deze groep in beweging te krijgen. De uitdaging is om de omstandigheden zo te creëren dat mensen willen bewegen. Wellicht is het verplicht wisselen van hulpvorm of locatie na een aantal jaren een goede denkrichting inclusief een persoonlijk ontwikkelingsplan.

Jacko van der Meulen (1971) is werkzaam als regiomanager bij Altra, een organisatie voor geïndiceerde jeugdzorg en speciaal onderwijs actief in de regio Amsterdam. Zijn werkervaring ligt op het terrein van jeugdzorg, LVG problematiek en arbeidsmarktbeleid in het publieke domein.