De vorige keer blogde Lucie over pesten >>
Het was leuk om zoveel mensen te verwelkomen op mijn verjaardag! Ik moest denken aan mijn jonge jaren toen er nooit iemand op mijn verjaardag kwam. Mijn ouders waren niet goed in staat een bijzondere dag van mijn verjaardag te maken. Ik kreeg wel een cadeautje en trakteren mocht ook: Toffees meestal. Verder gingen we over tot de orde van de dag. Het was voor mij niet zo erg als het klinkt. Het enige lastige was de schaamte wanneer iemand mij een dag later vroeg hoe mijn verjaardag was geweest. Uit loyaliteit naar mijn ouders kon ik niet zeggen dat er nauwelijks aandacht aan was besteed. Meestal zei ik ‘leuk’, en hoopte dat er niet verder werd gevraagd. Loyaliteit naar ouders is een zeer interessant thema.
De workshop had een ander onderwerp: het ging over mijn jeugd en de bijzondere omstandigheden waarin ik ben opgegroeid. Over de tomeloze energie die de hulpverleners in mijn ouders staken in de hoop dat ze anders zouden gaan leven en over hoe ik me als kind niet gezien voelde door de hulpverlening. Maar ook hoe sociale professionals nu kunnen bijdragen om kinderen uit sociaal zwakke milieus daadwerkelijk te helpen, wat naar mijn idee niet heel ingewikkeld hoeft te zijn.
We hebben het wel ingewikkeld gemaakt, werd me duidelijk in een lezing over passend onderwijs en de nieuwe Wet op de jeugdzorg. Emeritus hoogleraar Opvoedkunde Jo Hermanns zette uiteen hoe het gesteld is met de jeugdzorg. Naar schatting heeft 1 op de 6 kinderen een indicatie voor iets ‘speciaals’. Paradoxaal genoeg kan dit eigenlijk niet, want volgens bevolkingsonderzoeken zijn er veel minder kinderen met problemen (tussen de 5% en 10% zou geïndiceerde hulp nodig hebben).
Hermanns geeft enkele verklaringen voor deze paradox:
– Kinderen en ouders worden snel als (potentiële) probleemgevallen gezien;
– Bij problemen worden snel professionele instituten ingeschakeld;Voor iedere diagnose, beperking of doelgroep is er een gespecialiseerde aanpak;
– De alledaagse, soms zeer werkzame eigen oplossingen worden als minderwaardig gezien.
Het schrijnende is dat de meest problematische gezinnen er alleen voor staan. Volgens het Sociaal Cultureel Planbureau krijgt 50% van de gezinnen die zelf aangeven dat ze ernstig vastlopen in de opvoeding van hun kinderen, geen hulp.
Hoe heeft dit zo ver kunnen komen? Waarom bijvoorbeeld hebben we het zo ingewikkeld gemaakt dat alledaagse oplossingen als minderwaardig worden gezien?
Maatwerk en meedoen naar vermogen. Het zijn mooie woorden, maar ze helpen de 22-jarige Niels Aussems niet uit de Wajong. ‘Door mijn label wordt mijn talent niet gezien.’ Lees hier meer >>
Tijdens mijn workshop vertelde ik de deelnemers hoe er op een niet-ingewikkelde manier bijgedragen kan worden aan het vergroten van kansen voor kinderen uit achterstandsmilieus. Ik had als kind veel aan de (helaas spaarzame) momenten dat ik gezien en geprikkeld werd. De basisschool is daar een prima plek voor. Kinderen tot een jaar of 12 staan nog open en zijn aan het ontdekken. Bovendien moeten alle kinderen naar school en brengen ze daar jaarlijks heel wat dagen door. Het maakt de school de perfecte plek om ze niet alleen klaar te stomen voor de toetsen, maar ze ook hun talenten en kracht te laten ontdekken. Dat stelt ze in staat om de cirkel van vaak al generaties lange uitzichtloosheid te doorbreken.
De lezing van Jo Hermanns bevestigt mijn visie. We moeten stoppen met de perceptie alle afwijkend gedag van kinderen als niet normaal te zien en er patiënten van te maken die behandeling nodig hebben. Laten we beginnen kinderen de kans te geven een echt een goede basis te leggen. Ik pleit voor meer geld en capaciteit in het basisonderwijs. En geef de ruimte om school en een problematische situatie thuis twee gescheiden gemeenschappen te laten zijn. Dat is voor een kind niet erg en zelfs bevorderlijk om zijn talenten te ontdekken.
