De vorige keer blogde Lucie over verplichte anticonceptie >>

Hoewel ik met plezier werk, kijk ik altijd uit naar vakanties en de dagen waarop ik mijn tijd zelf in kan delen, elke dag lekker mag beslissen wat ik ga doen en uit kan slapen. Ik bevind mij in de luxe positie dat ik zo’n 12 weken per jaar vakantie heb omdat ik in het onderwijs werk. En natuurlijk: echt met vakantie gaan is ook heerlijk maar voor mij niet de ultieme voorwaarde om het fijn te hebben.

Voor kinderen ligt dit anders.

Ik ging als kind nooit met mijn ouders op vakantie. Ik ervoer dat als kind niet als een probleem en voor zover ik weet mijn ouders ook niet. Ik vond het al bijzonder genoeg dat ik een paar weken lang niet naar school hoefde, net als de meeste andere kinderen in mijn omgeving die ook niet met hun ouders op vakantie gingen. Vanaf mijn 8e ging ik echter wel op vakantie zonder mijn ouders: via de kerk mocht ik twee weken per jaar logeren bij een katholieke boerenfamilie in Noord Brabant. Ik heb dit vier jaar achter elkaar gedaan bij dezelfde familie die voor mij vertrouwd werd. Het waren voor mij enorme hoogtepunten.

Ik hield van de beesten op de boerderij: koeien, varkens, veel biggetjes. Dagelijks ging ik er kijken. Ik genoot van het weidse landschap, van het meehelpen met hooien, van het struinen door de maïsvelden dat eigenlijk niet mocht. Het heerlijke mijmeren in de hooiberg in de schuur met moederpoes die daar woonde met haar kittens.

De erwten die we in snel tempo met z’n allen dopten, de sperziebonen die we afhaalden en klaar maakten om ingemaakt te worden, de kersen die we plukten uit eigen boomgaard. De aalbessen uit eigen tuin die mij telkens werden voorgeschoteld en waar speciaal voor mij een beetje suiker overheen gestrooid werd. Een volkomen andere cultuur bij een liefdevol gezin waar vooral veel blijdschap was.

Ik was daar te gast. Na twee weken ging ik weer naar huis. Dag lieve mevrouw en meneer De Kleine, dag Toos, Carla, Jan en Peter. Ik teerde een jaar lang op de fijne ervaring en kon tegelijk een jaar lang uitkijken naar de volgende keer.

Vorig jaar rond deze tijd meldde Trouw dat het aantal inschrijvingen voor zowel gezinsvakanties als kinderkampen voor minima enorm toenam. Op diverse sites werden artikelen en reacties van lezers geplaatst. Er worden vraagtekens geplaatst bij het belang van op vakantie gaan en hoe noodzakelijk het  is.

Persoonlijk denk ik dat het in ieder geval voor kinderen die het thuis niet gemakkelijk hebben erg belangrijk is om even uit hun dagelijkse beslommering onttrokken te worden. Om de ruimte te krijgen kennis te maken met een andere wereld, om even onbekommerd te kunnen spelen, te fantaseren en te genieten. Wat mij betreft juist niet in gezinsverband zodat ze even niet de sores van de ouders op hun schouders hoeven voelen.

Een mooie gelegenheid om mijn waardering en respect uit te spreken voor alle vrijwilligers die meewerken aan kinderkampen. Voor alle mensen die op de een of andere manier bijdragen aan vakanties voor kinderen: weet dat jullie van grote betekenis zijn!