In de sloppenwijk was niemand die ook maar ooit een computer had gezien, laat staan dat er iemand was die wist wat je kunt doen met een computer. In het gat plaatste Mitra daarom een computer en een muis. Op afstand plaatste hij een camera en vanaf dat moment was hij slechts toeschouwer. Als hem door kinderen om assistentie werd gevraagd, antwoorde hij als een grootmoeder die helaas niet meer op de hoogte is van de laatste ontwikkelingen, maar het wel heel goed vindt wat de kinderen doen.

Bekijk hier de TEDtalk van Sugata Mitra over zijn experimenten in zelfonderwijs >>

Na enkele weken kon de wetenschapper constateren dat de kinderen uit de sloppenwijk vertrouwd waren geraakt met de computer door eigen kracht en zelfsturend vermogen en zichzelf hadden geschoold en ontwikkeld. De bemoedigende woorden van de grootmoederfiguur hadden hieraan zeker positief bijgedragen.

Mitra toont met dit experiment aan dat educatieve programma’s ten eerste niet op de juiste plaats worden gegeven. Kinderen die educatie het hardst nodig hebben, ontvangen juist de minste educatie, omdat zij in een omgeving wonen waar geen middelen zijn om het te organiseren.

Ten tweede toont hij aan dat educatieve programma’s veelal niet uitgaan van eigen kracht. Met elkaar zijn wij eigenlijk verworden tot niet zelfdenkende mensen, we volgen onbewust de gewoonten die ons met onderwijs en overheidsideologie zijn bijgebracht. Creativiteit is een vergeten talent.

Ten derde toont hij aan dat eigen kracht uiteindelijk kan leiden tot een groot zelfsturend vermogen en collectieve ontwikkeling. Naar mijn mening ligt hier de sleutel tot de plaats die de moderne welzijnsprofessional kan innemen als burgers meer eigen kracht gaan of (van overheidswege) moeten tonen. De moderne professional is de bewust onwetende probleemorganisator. Burgers en gemeenschappen worden versterkt als de moderne professional hen continue blijft uitdagen door het op een creatieve wijze aandragen van vraagstukken waarvoor een oplossing nodig is.