Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>

Het gaat om een verhoging van de eigen – behandel – bijdrage van 200 euro per jaar op de eigen bijdrage vanuit de zorgverzekeraar. Kijkend naar het bedrag denk je in eerste instantie: waar gaat het over? Maar het is niet alleen die 200 euro. De eigen bijdrage is al verhoogd en daarnaast treffen nog tal van andere maatregelen (zowel landelijk als lokaal) de portemonnee van deze doelgroep.

Van de respondenten in de enquête heeft de helft een inkomen tot maximaal 1000 euro per maand. Dat houdt al niet over en dan is de zoveelste maatregel die de beurs treft de beroemde druppel. En laten we niet vergeten dat het hier om ‘zieke’ mensen gaat waarvan je niet altijd gezonde overwegingen mag en kan verwachten.

Vanuit onze organisatie kijken wij ook met de nodige zorg naar deze ontwikkeling. Een deel van deze groep gaat uiteindelijk ‘shoppen’ en zal bij het maatschappelijk werk terecht komen. Wellicht niet zozeer met een behandelvraag maar wel met hulpvragen rond financiën, huisvesting, relaties. Ook mensen in de omgeving van deze doelgroep zullen aankloppen bij het maatschappelijk werk of politie, woningcorporaties. Niet voor niets is staatssecretaris Teeven ongelukkig met dit besluit, omdat hij verwacht dat hierdoor politie en justitie meer met de doelgroep te maken gaat krijgen.

Ik heb het binnen mijn organisatie nagevraagd. Van een sterke toename van hulpvragers uit deze doelgroep is bij het maatschappelijk werk nog geen sprake. Men verwacht die wel in de loop van het jaar. Men maakt zich in het bijzonder grote zorgen rond het regionale project ‘huiselijk geweld’ waarbij wij als organisatie betrokken zijn.

Ook in situaties van huiselijk geweld is bij ongeveer een kwart van de gevallen sprake van psychiatrische stoornissen. Voor het oplossen van deze situaties in gezinnen is professionele behandeling een belangrijke voorwaarde. Het gaat in veel gevallen om gezinnen met minimale inkomens. Als financiële redenen de oorzaak zijn van het staken of weigeren van behandeling, zijn de consequenties wel heel ingrijpend. Nogmaals een absolute zorg van medewerkers in dit project.

Ik ben ervan overtuigd dat het maatschappelijk werk, maar ook wijkcentra en jongerenwerkers meer en meer met deze doelgroep te maken gaan krijgen. En wat doe je als de klant voor je neus staat. Zo maar wegsturen, zit niet direct in de aard van de agoog. Maar echt helpen kunnen we ook niet. Pappen en nathouden. Deze klanten zullen relatief veel tijd gaan kosten in een periode van bezuinigingen op het welzijnswerk. Dus naast politie en ggz lijkt het mij noodzaak dat ook onze landelijke brancheorganisatie zich luid en duidelijk laat horen.

Want laten we wel wezen: dit is weer zo’n maatregel waarbij de stelling van toepassing is dat deze bezuiniging ons handen met geld gaat kosten.

Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest.