Lees hier meer blogs van Maaike Knoppers >>
Een kantoordag achter mijn computer, het zonnetje door de lamellen en dan dit bericht. Een kort gesprek met de nadruk op het positieve beeld wat de afdeling van mij heeft. De subtiele traan die ik voel prikken is door de complimenten goed weg te slikken. Het blijft een teleurstelling. maar goed. Op naar de volgende sollicitatie. Het administratieve baantje verveelt nog niet maar de enorme motivatie om aan de slag te gaan als hulpverlener druipt er wel vanaf en is steeds moeilijker te beheersen.
Moeilijker te beheersen? Ja. De verleiding tot hulpverlenen is groot. Onweerstaanbaar misschien wel. Denk aan een zak patat met mayonaise op een koude herfstdag of dat ene leuke kledingstuk dat je voor een prikkie echt niet kan laten hangen. Ik merk dit vooral binnen mijn stage bij de William Schrikker Groep. Met diverse collega’s heb ik de afgelopen weken meegelopen en kunnen ‘proeven’ van de doelgroep, de gesprekken en de gecompliceerde situaties. Hierdoor is de verleiding en motivatie om het zelfstandig te doen nog meer gegroeid, maar helaas nog niet aan de orde.
Natuurlijk ervaar ik het als een luxe om in deze positie een beeld te krijgen van de werkzaamheden en te leren hoe een gezinsvoogd functioneert. Maar het niet zelf doen blijft enigszins frustrerend. Twee studies verder, maar blijven leren voert de boventoon. Vooral (natuurlijk) gedurende mijn stage. Als hulpverlener ben jij het middel. Hoe ga je met je cliënten om en op welke manier haal je informatie naar boven die je nodig denkt te hebben. Of die vooral je cliënt nodig zal hebben. Hoe stel je je op en wat doet dit met de cliënt. Iets waar je nooit genoeg over kan leren. Ik verbaas mij dan ook over vastgeroeste hulpverleners die door al hun ervaring zeggen wel te weten hoe het moet. De cliënten, de maatschappij en wij als hulpverleners veranderen dus je bent nooit uitgeleerd. Toch? Daarnaast verwachten we van onze cliënten dat ze iets leren. Laten we dan ook naar onszelf kijken.
Afgelopen week ben ik met een collega meegegaan naar twee bezoeken. Het eerste bezoek was in een prachtige vrijstaande woning met een warme inrichting; het huis van een gezin waar voor het eerst een pleegkind is opgenomen. ‘Het is pittig maar we zien dat ze rustiger wordt’. Een goed beeld van het kind wordt door pleegmoeder uitgebreid neergezet en ik vraag aan het einde van ons gesprek hoe zij tot het besluit zijn gekomen om pleegouder te worden. ‘De kinderen werden ouder en het huis stiller, er was plek en met mijn man en kinderen hebben we besloten om deze uitdaging aan te gaan.’ In goed overleg zijn ze tot dit besluit gekomen maar pleegmoeder benoemd dat het, nu het kind er ook daadwerkelijk is, wel heftiger is dan verwacht. Een mooi voorbeeld van leren en ervaring op doen waarvan ik een beetje kippenvel krijg.
Na dit bezoek richting de biologische ouders van het kind. Een andere omgeving, enorme negatieve emotie en veel onbegrip voor de huidige situatie. Waarom zijn de kinderen uit huis? Wij houden van ze. De kinderen willen zij niet zien. Dit is te moeilijk. Leren over opvoeden en over hoe ‘het systeem’ werkt, wat is het ingewikkeld. Met daarbij ook het incasseren van fouten en afwijzingen. En dan moet ik een traan wegslikken bij een afwijzing op mijn sollicitatie.Ervaring en leren, voor mij is het een uitdaging, voor sommige ingewikkeld en misschien onmogelijk.
Maaike Knoppers (1985) woonachtig te Utrecht, heeft in 2010 haar studie Maatschappelijk Werk en Dienstverlening afgerond. Na haar MBO Sociaal Pedagogisch Werk wilde zij meer verdieping in haar werkzaamheden en besloot om deze reden de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening te volgen. Opzoek naar een uitdagende baan bevindt Maaike zich nu op het pad van sollicitaties en netwerken.
