De reden dat ik erbij was, is niet eens zozeer dat ik ergens deskundig in ben. Wel omdat ik vaak een mening heb en die niet onder stoelen of banken steek. Een dergelijke mening roept dan reacties op en gaandeweg begin ik steeds beter te begrijpen waar het eigenlijk over gaat.
Daarop stel ik soms mijn mening bij, maar vaak ook niet. Wat maar weer eens bevestigt dat je gewoon kunt zeggen wat je vindt. Zonder daarbij gehinderd te worden door al te veel ballast. Zo wordt in ieder geval de discussie aangezwengeld.
Onlangs zat ik in een forum over vermaatschappelijking van de zorg. Samen met enkele hoog- en zeergeleerde deskundigen, die er veel meer van wisten dan ik. En met een paar mensen met praktijkervaring. Die dan ook een verfrissende blik op de onderhavige kwestie wierpen. Zo gaat het trouwens meestal. De ervaringsdeskundigen en professionals zeggen eerder, helder en vaker waarom het eigenlijk allemaal draait. En hoe dit door anderen – instellingen, belangengroepen, overheden, deskundigen, managers – aan het oog onttrokken wordt.
Het gaat immers altijd over mensen. En over de context waarin ze met al hun mogelijkheden en beperkingen leven. De trend van de laatste jaren is om personen met beperkingen of met een psychosociale problematiek niet langer buiten te sluiten. Dus geen sociale uitsluiting voor hen die anders zijn. Een loffelijk streven dat meer politieke, maatschappelijke en bestuurlijke steun verdient dan het tot nu krijgt. Uitzonderingen op deze regel daargelaten.
Wat mij telkens weer opvalt, is dat de meest betrokkenen, zowel cliënten als beroepskrachten, er doorgaans wel mee overweg kunnen. De moeilijkste gevallen daargelaten. Het probleem zit veel meer in de samenleving zelf. En niet in de laatste plaats in de zogeheten ‘betere buurten’. Waaruit maar weer eens blijkt dat allereerst de samenleving zelf ‘vermaatschappelijkt’ moet worden.