De vorige keer blogde Elsbeth over ongeorganiseerde vrijwilligers >>

‘We zouden om te beginnen een goede sociale kaart moeten hebben van de wijk.’ Hoe vaak hoor je professionals en vrijwilligers niet zeggen dat het ‘in de eerste plaats’ belangrijk is om een overzicht te hebben wat er allemaal te doen is in de wijk en wie daarbij de contactpersoon is?

Volgens mij is een sociale kaart niets meer en niets minder dan een overzicht. That’s it. En of het echt zo’n belangrijk middel is, dat betwijfel ik ook.

Het leren en kunnen aangaan van contacten met anderen is niet opgelost door deze mensen te wijzen op wat er allemaal te doen is en wie ze daarvoor moeten benaderen. Als het zo eenvoudig was hadden ze dat allang gedaan toch?

Uit gesprekken met mensen die moeite hebben met het aangaan van contacten blijken hele andere zaken een rol te spelen dan het niet weten wat er te doen is en wie je kan bellen:

Ze zien me aankomen
Mensen durven zich niet aan te melden voor een bepaalde activiteiten, omdat ze bang zijn dat ze worden buitengesloten. ‘Ik ben vast té anders, te raar.’

Ik weet niet of ik aan de verwachtingen kan voldoen
Mensen worden onzeker omdat ze niet weten hoe ze zich moeten gedragen in nieuwe situaties.

Ik kan het niet
Mensen zijn bang niet mee te kunnen doen omdat een beperking in de weg staat. Dit kan ook bij anderen het geval zijn. Lang niet altijd weten trainers van een sportvereniging, kinderen op het schoolplein of degene die de bingo-avond organiseert, hoe ze moeten omgaan met iemand die een beperking heeft. Onbekend maakt onbemind en handelingsverlegen, zou je kunnen zeggen.

In de praktijk blijkt dat het probleem, en de oplossing, te vinden is in het aangaan van interactie met anderen. Vrijwilligers en professionals kunnen een belangrijke rol spelen in het op gang brengen en ondersteunen van deze interactie.

In de training ‘De kunst van het bruggenbouwen’ van MEE Gelderse Poort leren professionals en vrijwilligers vooral energie te steken in het stellen van vragen in plaats van het verkrijgen van een sociale kaart. Zij stellen vragen als:

Wat maakt dat je aan activiteiten mee wil, kan en mag doen? Zijn er zaken waar anderen rekening mee kunnen houden? Hoe laat je hun dat weten? Welke rol kan ik daarin spelen?

Als de persoon in kwestie en de professional/vrijwilliger niet goed weten wat er allemaal te doen is in een bepaalde wijk is dat geen probleem. Juist niet. Want dan wordt vaak een heel goede vraag gesteld:

Wie uit je buurt kan ons denk je vertellen wat er te doen is in deze wijk? Laten we daar een gesprek mee hebben. Kun je meteen oefenen in de kunst van het contact aangaan met anderen.