De vorige keer blogde K2 over de transformatie >>
De sector staat in mijn beleving ‘bol van de zorg’. Veel beleidsmakers en politici maken zich zorgen over de inrichting van de nieuwe geldstroom en de organisaties zijn bezorgd of ze hun personeel volgend jaar nog werk kunnen bieden. De nieuwe wijkteams hebben zorg of ze alles wel in de gaten hebben en of er ook nog voldoende Eigen Kracht van de grond komt. Ouders maken zich ongetwijfeld zorgen over het welzijn en de toekomst van hun kinderen. Ik vermoed dat de jeugd zich vooral zorgen maakt of ze voldoen aan dat wat er allemaal van hen verwacht wordt?
Het feit dat ik achter de laatste zin een vraagteken zet, vind ik zelf het meest zorgelijk. Hoe ziet mijn ideale kanteling voor de jeugd er eigenlijk uit? Ik probeer het met een korte visualisatie. Stel je even voor:
De jeugd bepaalt in samenspraak met de gemeente waar de aandacht (=geen zorg!) en het bijbehorende budget heengaat. Dat hebben ze al vroeg geleerd en elke gemeente heeft die jeugd helder, divers en op wijkniveau in beeld. Die aandacht biedt elke jeugdige in de eigen wijk de mogelijkheid om zich cognitief, creatief en emotioneel te ontwikkelen op basis van zijn/haar mogelijkheden. Vanuit een veilig en stimulerend thuis en een prikkelende school die in al je talenten gelooft. Met genoeg vrije tijd om je soms te vervelen of met andere jeugdigen digitaal of ‘live’ te leren omgaan. Om zodoende de wereld op je eigen tempo te ontdekken en te veroveren.
Als die thuissituatie even niet in staat is om veilig, liefdevol of stimulerend te zijn, dan biedt de omgeving een kans je te helpen. Dat kan iemand uit het buurtnetwerk zijn die je wat extra aandacht geeft. Via een luisterend oor, het doen van boodschappen voor je ouders of door je even op weg te brengen naar school of sportclub. Is die ook niet beschikbaar, dan wordt er een professional ingehuurd. Die professional kent je familie al en hoeft weinig uitgelegd te worden voor de gevraagde actie. Die vertrouwt er namelijk op dat hem/haar pas iets wordt gevraagd als het eigen handelscenario is uitgeput. Deze buurtprofessional weet gewoon waar jij als jeugdige en ouder zoal tegenaan lopen en wijst je de weg als er meer hulp op maat nodig is.
Als ouder kies je, al dan niet met onafhankelijke hulp, de best passende scholen voor je kind zonder je druk te hoeven maken over de extra financiën die dat met zich meebrengt. Het draait om jouw kind die de toekomst heeft en jou en je medeopvoeders het beste kennen; daar is bij niemand enige twijfel over. Die maatschappij weet eindelijk dat er voor iedereen met zijn/haar talent een passende plek is en het meerwaarde heeft als al jouw latente talenten tijdig omhoog gehaald worden. De voorschoolse educatie kijkt dus vroeg mee hoe je als kind leert, welke basistalenten je hebt en welk type onderwijs of begeleiding daar het beste bij passen. Als het ergens echt niet ‘klikt’, is er altijd een goed alternatief voor handen. Deze start vormt het begin van een doorgaande leerlijn in een leven lang leren, werken en elkaar helpen.”
Mooi beeld toch? Misschien lijkt het voor jou een utopie, het geeft mij dagelijks houvast om mijn aandacht te richten op dat wat wèl werkt en tastbaar is. Mijn tip aan jou als jeugdprofessional: visualiseer je eigen kanteling, focus er elke werkdag even op en zet er kleine stapjes naartoe. Want alles wat je aandacht geeft groeit tenslotte !
Anita van der Zwaan werkt voor K2 Brabants Kenniscentrum Jeugd. Zij adviseert en coacht gemeenten en instellingen bij de implementatie van beoogde veranderingen.
