Lees hier meer blogs van William Miero >>

De werkelijkheid is vaak anders. Hoe ruim en weids het landschap om de dorpen is, zo weinig ruimte is er in de dorpen voor de jeugd om elkaar in de buitenruimte of een accommodatie te ontmoeten. Het vinden van vijftig vierkante meter waar jongeren kunnen staan, is vaak lastig en in de ogen van een deel van de bevolking en politiek, onmogelijk. Met het gevolg dat jeugd soms als opgejaagd wild van de ene naar de andere plek wordt gestuurd. Ik heb jongeren gesproken die zich daardoor niet meer welkom voelen in eigen dorp en voornemens zijn later in een andere plaats te gaan wonen. Behalve dat ik het niet menselijk vind hoe er af en toe met jeugd wordt omgegaan, vind ik het ook niet handig. De dorpen zijn er bij gebaat als de betreffende jongeren, ook als ze volwassen zijn, daar blijven wonen.

Ik vind natuurlijk dat er bij grensoverschrijdend gedrag opgetreden moet worden, maar in mijn ogen laten bewoners en politiek het in de dorpen vaak onnodig uit de hand lopen. Er wordt te weinig naar de jeugd geluisterd en niet genoeg met hun wensen en ideeën gedaan. En vaak zijn ze helemaal niet zo veeleisend. De politiek laat vaak de oren hangen naar enkele notoire klagers. Dat zijn meestal dan ook nog mensen die een goede ingang hebben bij de lokale politiek. Een zorgvuldige analyse wordt niet gemaakt en bij een overlastmelding men schiet meteen in de ‘wegstuur-reflex’. Het is toch te gek dat er in de dorpen waar ik het over heb, minder ruimte is voor jongeren om elkaar te ontmoeten, dan bijvoorbeeld in het volgebouwde Rotterdam Noord of Feijenoord.

Nadeel is ook dat er niet altijd een vaste wijkagent is. Behalve dat het verloop onder de wijkagenten groot is, wordt er na een melding van een bewoner vaak een DHV-busje op de jeugd afgestuurd. Die agenten hebben totaal geen binding met de jongeren en sturen hen direct weg. Jongeren ‘vogelvrij’ verklaren heeft uiteindelijk een averechts effect. Het is bewezen dat binding met de omgeving een zogenoemde beschermende factor is die invloed kan hebben op het gedrag van jongeren. Minder binding betekent meer kans op grensoverschrijdend gedrag.

De groepen die een slechte naam in een dorp hadden en waar ik mee heb gesproken, vond ik meestal zeer goed aanspreekbaar. Ik kon er ook goede afspraken mee maken, die ze vervolgens meestal ook nakwamen. Dat is wel belangrijk. Praten moet leiden tot het maken van afspreken en afspraken moeten worden nagekomen. Van beide kanten.

Mijn advies is om nog meer te investeren in jeugd. Wees creatief in het vinden van oplossingen. Organiseer bijvoorbeeld niet standaard een overleg in het dorpshuis waarbij een groep klagers en jongeren als 2 kampen tegenover elkaar zitten. Er zou bijvoorbeeld ook een gesprek tussen 2 klagers en 2 jongeren bij iemand thuis of in een kroeg georganiseerd kunnen worden. Je hebt dan een totaal andere sfeer die tot een positiever resultaat kan leiden.

Grijp in wanneer grenzen worden overschreden, maar geef jongeren ook de mogelijkheden om zich te ontwikkelen tot volwassen, actieve dorpsbewoners. Geef hen ook de ruimte om fouten te maken en blijf met elkaar in gesprek, zoek naar oplossingen en zet die om in concrete acties.

William Miero (1964) houdt zich bezig met advisering, projectontwikkeling en uitvoering op het gebied van Jeugd & Jongerenwerk, Jeugd & Veiligheid en Leefbaarheid. In 1993 is hij als jongerenwerker in Oss begonnen en momenteel actief als zelfstandige met name in de Randstad en midden Nederland. Jeugd is zijn passie en onder het motto ‘vrijheid binnen grenzen, voor jongeren en jongerenwerkers’ is hij voortdurend met collega’s en partners op zoek naar mogelijkheden om jongeren een plek te geven in de samenleving.