Het jongerencentrum kon in mijn ogen geen enclave zijn waar andere regels en wetten golden dan in de rest van de samenleving. Dat heeft niet alleen tot heftige discussies geleid met jongeren, maar soms ook met collega’s die vonden dat het inschakelen van de politie taboe was.

Als ik aan de opleiding CMV denk,  denk ik aan de veranderkundige modellen van Gerard Donkers. Er waren drie modellen:
– het persoonsgerichte model, waarin de persoonlijke groei van het individu centraal stond en het systeem met al haar regels ondergeschikt was. Heel populair in die tijd.
– het maatschappij kritisch model, waarin de het systeem verantwoordelijk werd gehouden voor de ellende waar mensen mee te maken hadden. Samen met de doelgroep de barricades op.
– het technisch professioneel model. Daarin was binnen het systeem ruimte voor individuen om zich te ontwikkelen.
Ik was erg gecharmeerd van dat laatste model. En samen met mij nog twee studenten. De docente liet op niet mis te verstane wijze blijken dat ze in shock was te horen dat er aanhangers waren van een model waarin regels en grenzen zo belangrijk waren.

‘Vrijheid binnen grenzen’ is eigenlijk altijd mijn motto geweest. Zo moest ik een aantal jaar geleden als manager jongerenwerk een elektronisch pasjessysteem invoeren in een buurthuis. Dat had te maken met het feit dat criminele groepen jongeren de regie over hadden genomen in 2 buurthuizen. De invoering leverde veel weerstand op want men vond het een hard middel en het zou drempelverhogend werken. Dat deed het inderdaad voor de harde kern, maar het gevoel van veiligheid werkte drempelverlagend voor een grotere groep jongeren die wel met een positieve instelling naar het buurthuis kwam.

Als allerlei preventieve interventies niet hebben gewerkt en grenzen structureel worden overschreden, kan het beter zijn om minder populaire maatregelen te nemen, zoals een pandverbod, OTS, uithuisplaatsing, etc. Zo kan het uit huis plaatsen goed zijn voor de desbetreffende jongen. Het kan goed zijn voor het gezin waar soms spanningen enorm kunnen oplopen door het gedrag van een kind. Het kan goed zijn voor de vriendengroep die ander gedrag kan laten zien en makkelijker te benaderen is als de negatieve leider er even niet meer is. Het kan goed zijn voor de buurtbewoners die weer zonder angst de straat op kunnen gaan.

Ik vind het belangrijk om als professional in te kunnen schatten wanneer mijn inzet nog meerwaarde heeft. Staat de inzet nog in verhouding met wat het oplevert? Is een jongen die echt in de penarie zit en zich vaak misdraagt nog wel geholpen met mijn goedbedoelde interventies of ben ik eigenlijk aan het pappen en nathouden? 

Persoonlijk ben ik van mening dat we vaak te lang blijven pappen en nathouden, waardoor jongeren onnodig verder afglijden. Soms kan dat te maken hebben met ons rechtssysteem waarin er eerst een hele rits aan preventieve interventies moet worden gepleegd, eer er bijvoorbeeld tot een OTS wordt overgegaan. Er zijn ook gevallen waarbij ik van mening ben dat wij als professional eerder moeten inzien dat wij over onvoldoende bagage beschikken om iemand echt verder te helpen. 

William Miero (1964) houdt zich bezig met advisering, projectontwikkeling en uitvoering op het gebied van Jeugd & Jongerenwerk, Jeugd & Veiligheid en Leefbaarheid. In 1993 is hij als jongerenwerker in Oss begonnen en momenteel actief als zelfstandige met name in de Randstad en midden Nederland. Jeugd is zijn passie en onder het motto ‘vrijheid binnen grenzen, voor jongeren en jongerenwerkers’ is hij voortdurend met collega’s en partners op zoek naar mogelijkheden om jongeren een plek te geven in de samenleving.