Om dit te kunnen doen zijn, zoals het hoort in onze wereld, voldoende formulieren ontwikkeld. Deze formulieren dienen ingevoerd te worden in het zorgregistratiesysteem van onze organisatie en daarbij stuiten we op problemen.

Het belangrijkste probleem is eigenlijk het verschil in perspectief op een probleemgezin. De wet op de jeugdzorg is gericht op één kind. Alles is hier ook op gericht, welke doelen er zijn, de hulpverleningsplannen, de verantwoording van de activiteiten. Zo op het eerste gezicht is daar niet zo veel mis mee, het is immers jeugdzorg. In mijn ogen is er echter sprake van een hele vreemde benadering van de situatie.

Het overgrote deel van de kinderen die in aanmerking komen voor zorg is namelijk tot zorg verheven, omdat er zaken niet goed gaan in de opvoeding. Dit laatste aspect doen de kinderen natuurlijk niet zelf maar gaat het om de opvoeders. Het gevolg hiervan is dat als er meerdere kinderen in een gezin zijn met problemen er dus of geen hulp is voor alle kinderen of dat er meer zorgaanspraken nodig zijn om het hele gezin te helpen.

Zo kan het voorkomen dat een gezin met vier kinderen dus ook vier zorgaanspraken heeft. Een nadeel er van is dat het risico bestaat dat er tig hulpverleners bij betrokken raken. Dit kan gelden voor zowel Bureau Jeugdzorg als de zorgaanbieders. En al deze mensen richten zich op één van de kinderen en hun ouders maar het kan zijn dat het gezin dan wel tegenstrijdige boodschappen krijgt.

Naarmate de problemen steviger zijn wordt er steeds meer systeemgericht gewerkt. Dit zou eigenlijk al vanaf het begin kunnen als de jeugdzorg per definitie systeemgericht zou zijn opgezet. De wet op de jeugdzorg drijft echter de zorg compleet de andere kant op en alles ademt de zorg rondom één kind. Op het moment dat een organisatie echt systeemgericht wil gaan werken dan staan wetten, regels en verantwoordingsplicht dit in de weg en wordt er bijzonder veel creativiteit gevraagd om het toch vorm te geven en balanceer je op de rand van wat mag, bureaucratisch gezien dan.

Mijn conclusie ten aanzien van de MPG formulieren is dat deze hun tijd vooruit zijn en niet te vatten zijn in de zorgsystemen. Het programma is gericht op een heel gezin met de kinderen en niet één kind. Het gezin wordt dan maar ingevoerd op naam van een willekeurig kind en zo wordt het verantwoord. Eigenlijk dienen alle kinderen ingevoerd te worden zodat er ook zorg is voor alle kinderen nu en in de toekomst. We zijn bezig dit op te verhelpen maar de oplossingen zijn lastig.

Vanuit het perspectief van een gezin heeft de jeugdzorg nog een lange weg te gaan om behalve het kind ook de opvoeders centraal te stellen. Immers deze mensen dienen het feitelijke werk doen: een kind groot brengen. Gelukkig is er op vele vlakken het begin van de ze nieuwe benadering merkbaar, daarover later meer.

Jacko van der Meulen (1971) is werkzaam als regiomanager bij Altra, een organisatie voor geïndiceerde jeugdzorg en speciaal onderwijs actief in de regio Amsterdam. Zijn werkervaring ligt op het terrein van jeugdzorg, LVG problematiek en arbeidsmarktbeleid in het publieke domein.