De vorige keer blogde Eline over de cliënt die ze nooit zal vergeten>>

We kregen een cliënt in zorg bij wie beginnende dementie was geconstateerd. De cliënt kwam van origine uit een ander land, de Nederlandse taal was niet zijn moedertaal. Door het proces waar hij in zat, verloor hij beetje bij beetje zijn kennis over de voor ons zo bekende taal. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst bij hem binnenkwam en het wat onwennig was. Met handen en voeten, een glimlachje hier en een wijsvinger daar, kwamen we er samen uit. De vertrouwensband begon te groeien. Meneer liet de hulp die wij boden langzaamaan toe en leek te stabiliseren.

Bloeddruk

Toen kwam er een moment dat hij zich anders gedroeg dan we gewend waren. De onrust nam toe en hij oogde zwakker. Bloeddruk meten gaf mij de geruststelling dat er niets aan de hand was. Toch zat het mij niet lekker. Door mijn ervaring, die in zorginstelling de Koekoek in Veenendaal heb opgedaan, wist ik dat bij mensen met een vorm van dementie de lichamelijke klachten zich regelmatig geestelijk uitten. Met de taalbarrière erbij opgeteld ben ik in conclaaf gegaan met de huisarts en de casemanager dementie. Er werd een bloed- en urineonderzoek gedaan en enkele dagen later hoorde ik dat hier niets uitgekomen was. Ik weet nog dat ik dit vreemd vond, omdat ik zijn afwijkende gedrag niet kon plaatsen. De vrijdag die volgde staat in mijn geheugen gegrift.

Bewusteloos

Meneer zat op de bank en bleef om drinken vragen. Alle glazen die ik aanreikte dronk hij direct op. Op weg naar huis bedacht ik dat ik eigenlijk zijn bloedsuiker had moeten meten en dat zijn klachten passend waren bij diabetes – in de volksmond ‘suikerziekte’. Doordat de urine en het bloed gecontroleerd waren en goed leken, hield ik mijzelf voor dat dit niet zo kon zijn en reed ik, toch met lichte onrust, naar huis. Dat weekend was ik vrij en na een week hard werken was ik daar aan toe. Toch zat het mij niet lekker en toen ik de volgende dag voor de zekerheid informeerde bij collega’s hoe het met meneer gegaan was, hoorde ik dat hij op de grond in bewusteloze toestand aangetroffen was. Zijn bloedsuiker was zo hoog dat hij niet te meten was. Daarnaast bleek dat meneer in het verleden met diabetes bekend was geweest. De schrik die ik toen voelde, zal mij altijd bij blijven.

Wat als….

Regelmatig heb ik mij afgevraagd wat er gebeurd zou zijn als ik terug was gegaan om de bloedsuiker te meten. Als ik de uitslag van de urine en het bloed opgevraagd zou hebben en onder de loep had genomen. Waarom ik mijn zorgen niet direct geuit had op het moment dat ik de symptomen bij diabetes vond passen. Gelukkig heeft hij in het ziekenhuis een goede behandeling gehad om vervolgens te revalideren, maar ik had hem al deze ellende willen besparen! Meten is weten. Ook al lijkt het erop dat alles in orde is. Een les die ik mijn leven lang niet meer zal vergeten.

Eline van Wijngaarden is coördinerend wijkverpleegkundige bij QuaRijn.