Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>

Opgeteld moeten we zo’n 35 procent bezuinigen. Dat is niet mis. Natuurlijk denken we nu hard na over strategieën, het lobbywerk, media, maar de pijn ligt vooral bij de collega’s die hun baan kwijtraken. Idee: we moeten met spandoeken naar het stadhuis voor een groots protest! Algemene reactie: dat helpt toch niet. De politiek wordt daar niet warm of koud van. Kijk naar de acties van de cultuursector. En die konden nog leunen op een BN-er als Freek de Jonge. Dan maar niet?

Deze bezuinigingen treffen ook heel stevig onze klanten. En onze doelgroep zit al in de hoek waar flinke klappen vallen. Verhoging premie ziektekosten, verlaging WWB, verschraling armoedebeleid, 60 procent bezuinigingen op re-integratie, WSW, Inburgering. Het kan toch niet zo zijn, dat zij dit lijdzaam over zich heen laten komen? We moeten onze klanten mobiliseren en samen het stadhuis innemen. Want daar zitten toch hun volksvertegenwoordigers? Ze moeten de barricades op: breek niet ook nog eens het welzijnswerk af. Die voorziening waar ik een betaalbare cursus kan volgen of die mij helpt met opvoedingsvragen. Die mij helpt om via vrijwilligerswerk misschien aan een baan te komen. Die werkers die regelmatig iets leuks voor mijn kinderen organiseren of die regelmatig mijn eenzame buurvrouw van 79 bezoeken. Of die professional die vrijwilligers traint en ondersteunt om in families eerwraak ter discussie te stellen. Ik pik dit niet!

Het probleem is: mobiliseer onze klanten maar eens. Dat is schier onmogelijk en dat begrijp ik, omdat we het hier hebben over de ‘stille’ groep in de samenleving. Ga maar eens hardop roepen, dat de problemen je naar de strot vliegen. Dat is niet gemakkelijk. Daarnaast kan deze groep niet of nauwelijks rekenen op enige mate van maatschappelijke solidariteit.

Hoe anders waren de jaren ‘60 en ‘70. Ja, ik kan het weten, want ik ben ook een beetje een oude zak. Maar hoe je het wendt of keert, er was grote solidariteit. Studenten èn arbeiders trokken samen op. Dat kunnen we wel vergeten. De huidige samenleving is versplinterd in vele, vele groepen. De postbodes demonstreerden kort geleden. Heel, niet-postbodend Nederland, keek ernaar. ‘Lullig voor die lui, maar welk programma is er nu op RTL 4?’ en de Nederlander zapte door.

Het zou zo verrekte goed zijn als onze klanten eens stevig hun tanden lieten zien. Dat ze het niet pikken. Dat het Atrium in het Haagse stadhuis volstaat, spandoeken erbij en zingend: ‘Genoeg is genoeg’.

Wij gaan zeker ons stinkende best doen om onze klanten de komende periode te mobiliseren. Maar daar zit ook mijn verwarring; dat wij onze klanten, burgers, moeten gaan motiveren om op te staan. Dat vind ik toch een lastige. Het zou zo mooi zijn als wij, burgers, wat vaker -weer- van nature zouden opstaan.

Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest.