De vorige keer blogde Suzanne over waar ze het eigenlijk voor doet >>

Ik moest niet het goede antwoord te geven, ik moest juist vertellen wat ik nodig heb in de praktijk. Ik moest niet bedenken wat anderen nodig hebben, maar gewoon wat ik nodig heb. Nadat ik mijn eerste valkuil uitgeklommen was kreeg ik heldere inzichten, al zeg ik het zelf.

Ik vertelde wat gedetailleerder over mijn werkomgeving en daarna kwam de eerste, echte moeilijke vraag. Wat onderscheidt mij van andere professionals? Na wat stotteren en drie keer opnieuw beginnen denk ik dat mijn specifieke kwaliteit zit in mijn brede netwerk, het opzetten en inzetten van dit netwerk en het onderhouden. Ik ben nieuwsgierig en ga er vanuit dat iemand nooit voor niets bij ons het kantoor binnen wandelt. Ik probeer altijd te denken in mogelijkheden en niet in onmogelijkheden. En mogelijkheden wil ik benutten.

Wat heb ik nodig om een sterke en vitale professional te zijn? Ik zou zekerder in mijn werk willen zijn. Niet altijd zo willen twijfelen in hoeverre het nuttig is wat ik doe, of het iets uitmaakt en niet eeuwig blijven afwegen. Het stomme is dat ik door die twijfels mij ook altijd af blijf vragen of dit beroep wel mijn beroep is. Mijn twijfels worden ook gevoed door steeds weer het gevoel te hebben je te moeten bewijzen, je bestaansrecht aan te moeten tonen. Een vanzelfsprekende erkenning voor ons werk, dat kan ik wel gebruiken.

Na anderhalf uur was het gesprek niet afgelopen maar wel de tijd op. Ik moest naar het schoolplein. Op de fiets overdacht ik het nog eens.

– We zouden wel iets zakelijker kunnen zijn; een landelijke uniform verkooppraatje met duidelijke terminologie.

– Weg met de generalist. Liever meer specialisten waarvan een duidelijk omschrijving is van wat ze doen dan veel sociale professionals die overal iets (anders) doen. Voor de bewoners is niets zo onduidelijk als één plek waar je met al je vragen heen kunt. Dat klinkt als google en de kunst van het zoeken.

– Erkenning en een prominente plek voor de lichte sociale interventies

En zo zette dit interview mij aan het denken. En dat was fijn. Misschien is dat nog wel het belangrijkste dat ik nodig heb: dat vragen gesteld blijven worden en dan wel uit interesse en nieuwsgierigheid, maar niet ter verantwoording.

Juist aandacht en betrokkenheid van de sociaal werkers zijn de dingen die het doen in de ondersteuning aan mensen. Kleine handelingen als een praatje of een helpende hand hebben veel effect. Maar juist deze lichte interventies krijgen niet altijd aandacht en waardering. 6 professionele, lichte interventies op een rij >>