De vorige keer blogde Kim over de beperking van de jongerenwerker >>

Het probleem zit er mijns inziens in dat het niet helemaal helder is wat integraal werken nu daadwerkelijk is. Een ander probleem is dat de invoering van de nieuwe Jeugdwet niet lijdt tot ontschotting zoals iedereen dat zo mooi weet te noemen maar juist betondikke muren opmetselt tussen de verscheidene instellingen en zijn werkers.

Ergens is dit best logisch te noemen, met de invoering van de nieuwe Jeugdwet gaan er veel banen verdwijnen. Het zal maar net jouw baan zijn.  En dan wordt je geacht vanuit de integrale gedachte, ten behoeve van het kind en het gezin jouw werk af te staan aan die andere integrale partner die betoogt iets beters te kunnen leveren voor dit kind en gezin. Is dat wat jij doet dan niet goed genoeg? En als je dit werk afstaat aan het integrale verband, heb je dan nog wel bestaansrecht in 2015?

Allemaal vragen en emoties waar we als werker mee te maken krijgen in deze rare tijd. Wat ik mis is begeleiding in dit proces, ondersteuning vanuit de overheid en later de gemeenten om helder te krijgen wat ze nu daadwerkelijk willen. Anderzijds mis ik ook ruimte voor de professional om invulling te geven aan dit grote geheel. Er wordt top-down een beleid neergelegd hoe het zou moeten worden, veelal gestoeld op kostenbesparing. Ondanks dat veel professionals roepen dat het op de lange termijn geen kosten gaat besparen.

Het allergrootste probleem zit hem in de bescheidenheid van de sociaal werker. Vaak wordt dit beroep gekozen omdat men iets voor de ander wil betekenen. Een karakter dat vaak gepaard gaat met het wegcijferen van jezelf. Van oudsher niet gewend om naar buiten te treden en te laten zien wat je kan. ‘Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’,  is dan ook een veel gehoorde kreet.
Tijdens de trainingen die ik geef aan professionals hoor ik regelmatig dat men het niet echt ziet zitten om aan marketing te doen. ‘Ik doe mijn werk voor de mensen, niet om er financieel beter van te worden’, is wat ik vaak te horen krijg.

Juist dat, lieve collega’s , zou in deze tijd je motivatie kunnen zijn om wel naar buiten te treden, te laten zien wat je kan betekenen om vervolgens samen met de gemeenten inrichting te geven aan het nieuwe beleid. Alleen dan ben je in de toekomst nog steeds in staat om iets voor je mensen te betekenen.

Integraal werken kan hier een mooi voorbeeld van zijn, het is immers dat wat gemeenten willen.  Maar het lijkt er regelmatig op dat geen mens weet wat dit nu eigenlijk betekent. Mijns inziens is integraal werken iets wat van onderop de werkvloer moet ontstaan. Wanneer dit georganiseerd wordt in verbanden, blijven we vasthangen in ketensamenwerking. Wij weten welke partners en/of collega’s van belang kunnen zijn voor onze mensen.

Regelmatig zeg ik dan ook dat ik niet samenwerk met instellingen maar met mensen. En deze mensen heb ik gevonden op basis van een gezamenlijk gedragen visie. Juist die gezamenlijk gedragen visie maakt dat we in staat zijn om integraal te werken vanuit één geheel. Ik denk dan ook dat het tijd wordt dat we zelf gaan bouwen aan onze eigen samenwerking, tot stand gekomen vanuit een intrinsieke motivatie om het onderste uit de kan te halen voor onze mensen.

Op die manier komen we zelf weer in onze eigen kracht te staan, worden onze mensen er beter van en kunnen gemeenten zien hoe effectief samenwerking daadwerkelijk kan zijn.  Betere marketing voor je eigen beroep kun je niet voeren. Op basis van de juiste motivatie, de mensen, inhoudelijk sterk werk leveren en dit ook zichtbaar maken naar je partners en gemeenten. Dus laten we stoppen met het radicaal vasthouden aan ons eigen werkgebied, op zoek gaan naar de juiste partners om je heen en beginnen met samenwerken ten behoeve van je mensen en het nieuwe beleid van de gemeenten. Stap uit die box!!