De vorige keer blogde Hans over omdenken >>
Als social media trainer in deze sector zie ik om mij heen dat mensen die jarenlang met plezier hebben gewerkt er ineens mee moeten stoppen of datzelfde werk anders moeten gaan doen. En dan? Nieuwe vragen komen dan op je af waar je soms niet meteen een antwoord op hebt. Zoals: wat kan je en wat wil je eigenlijk? Hoe buig je mee zodat je je werk kunt blijven doen? En, hoe verkoop jij jezelf?
Dit speelt niet alleen bij ons. Ook aan de andere kant van Het Kanaal leeft dit onderwerp. Onlangs werd vanuit Groot Brittannië een webinar gegeven met als titel: ‘The social work job market in the UK.’ Er was door een bemiddelingsbureau onderzocht hoe de arbeidsmarkt er in dat land uit ziet.
Het leuke van een webinar is dat je vragen kunt stellen. Ik vroeg het volgende: ‘In Nederland pushen de autoriteiten werkzoekenden om sociale media in te zetten bij het vinden van nieuwe banen. Ik heb net gezien dat volgens jullie cijfers dit in de UK maar in 8% van de gevallen gebruikt wordt. Hebben jullie een idee waarom?’
Volgens de onderzoekers gebruiken sociaal werkers in de UK weinig sociale media vanwege privacy redenen. Ze willen niet gevonden worden door of verbonden worden met hun cliënten. Nu moet je weten dat sociaal werkers daar zich al snel met multi-probleem cliënten bezighouden. Denk aan onze GGZ, jeugdzorg, crisisopvang, huiselijk geweld-aanpak, etc. Dat je met zo’n functie liever niet gevonden wil worden, begrijp ik. Dat is hier niet anders.
Het Nederlandse UWV zal jou als werkzoekende juist stimuleren online actief te zijn, op bijvoorbeeld Linkedin. Ongeacht welke doelgroep je hebt. Maar misschien is het helemaal niet in jouw belang om online vindbaar te zijn? Ook niet om nu een baan mee te vinden. Wat eenmaal online staat blijft vindbaar. Ook als je straks weer nieuwe cliënten hebt. Misschien bezorg je zo onbedoeld jezelf, je nieuwe werkgever en je nieuwe cliënten juist problemen rond veiligheid?
Ik heb eens een social media presentatie gegeven aan kaderleden van een politiebond. De vakbond wilde graag dat haar kaderleden de bond zichtbaarder maakten door op sociale media actief te zijn. Maar die kaderleden werkten tegelijk in gevangenissen en bij de recherche. Geen haar op hun hoofd die er aan dacht sociale media te gaan gebruiken.
Voor de gemiddelde sociaal werker in ons land zal dit niet zo’n probleem zijn. En heb je er juist wel voordeel bij om je Linkedin-profiel netjes in orde te hebben wanneer je gaat solliciteren. Personeelsmanagers kijken er naar! Maar kritisch kijken naar wat je plaatst is altijd erg gezond.
Wat deze onderzoekers in de UK doen, is het omdraaien. Zij menen dat niet de werkzoekende sociaal werker online vindbaar moet zijn maar juist de werkgever die goed personeel zoekt. Volgens de onderzoekers van het bemiddelingsbureau gebruiken Britse sociaal werkers die werk zoeken sociale media namelijk wel om te informeren bij zittende werknemers hoe het is om bij die instelling te werken, wanneer daar een vacature is.
Volgens hen is er voor Britse werkgevers dan ook nog een wereld te winnen als het gaat om zichzelf en hun instelling te profileren op sociale media. Om daarmee laagdrempelig te zijn, te laten zien dat ze transparant en mensgericht zijn en daarmee goede sollicitanten aantrekken.
Britse werkzoekende sociaal werkers reageren namelijk het best op vacatures waaruit blijkt dat ze als werker en als mens serieus genomen worden. Ze willen vooraf weten hoe het is om ergens te werken. Het helpt enorm wanneer ze iemand kennen die er al werkt, of weten wie hiervoor (online) te benaderen is.
Heeft jouw instelling al een Linkedin bedrijfspagina? Is er iemand die over jullie werk blogt? Weet jij naar wie je nieuwe kandidaten kunt verwijzen wanneer ze online navraag doen naar de werksfeer bij jullie? En is je eigen Linkedin-profiel nog wel up-to-date? Misschien is het een idee om daar in de kerstvakantie eens even naar te kijken?
Fijne feestdagen en een goed 2015!
