Met 35 en 72 graden draai en kromming komen de ingewanden van Mayim in de knel. Ook de pijn aan haar rug verergert met de dag. ‘Pappa’, zegt ze bij de chirurg, ‘ik wil een operatie. Ik wil weer recht zitten, ze noemen me op school handi en skinny omdat ik zo raar zit.’ Mijn dochter bekijkt de wereld vanuit een hoek die 45 graden kantelt. De horizon loopt naar rechtsboven. Een wonderlijke wereld waar ze natuurlijk van af wil en ook wil ze de pijn kwijt bij het zitten, bij het naar het toilet gaan en het slapen.
De operatie kent ook risico’s, op infectie en een dwarslaesie. Ze snapt het, maar wil het toch doorzetten. ‘Goed’, zegt de orthopedisch chirurg. ‘Je komt op onze wachtlijst. Eerst doen we een MRI-scan van je hele lijf, want met al dat staal in je rug kan dat straks niet meer. Daar reageren de magneten van de scanner heel vreemd op. Dan kijken we ook meteen naar je hersenen, ruggenmerg en hart. (Mayim heeft epilepsie en een ernstig hartprobleem). En daarna de operatie, maar er is wel een wachtlijst van minstens een jaar.’
Mayim kijkt me verbaasd aan: ‘Een jaar?’
Wij ouders herhalen dat: ‘Een jaar?’
Een korte uitleg dat alle gespecialiseerde academische ziekenhuizen in Nederland dezelfde wachttijden hebben, slaan gat in de bodem van onze hoop dat Mayim snel van haar pijn afkomt. ‘We mogen van de verzekering maar vijftig operaties per jaar uitvoeren’, verdedigt de chirurg. ‘We willen wel meer, maar mogen dat niet. En het is niet veel anders bij de andere ziekenhuizen in Nederland.’
Mayim begrijpt hier helemaal niets van. Een schoolgenootje is zonder wachtlijst aan zijn flaporen geholpen en haar oppas kon binnen een week een operatie krijgen aan haar knie.
We laten ons op de lijst plaatsen en rijden naar huis.
Na een boze tweet van pappa en ettelijke tips van volgers, zoeken we op internet naar mogelijkheden voor behandeling in ziekenhuizen in Duitsland en België. Daar zijn ze ook gespecialiseerd. België lijkt ons wel wat. Twee uur rijden hebben we er wel voor over. Ook als de revalidatie langer duurt. Als Mayim maar geholpen wordt.
We nemen de regie in eigen handen.
Een telefoontje naar onze verzekeraar Achmea geeft ons hoop. Ze hebben een contract met twee Belgische Centra die scoliose operaties doen. Het wordt volledig vergoed. En er zijn geen wachtlijsten. En ze zijn gerenommeerd. Binnen drie weken kunnen we een afspraak krijgen. Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan. Hier snappen we echt niets van. Ziekenhuizen mogen in Nederland maar vijftig operaties doen van de verzekeringen, maar patiënten mogen wel, met een reisduur per dag van vier uur naar het buitenland. En het wordt ook nog vergoed.
Wordt dus vervolgd.
