Lees hier meer blogs van William Miero >>
Zo ken ik een jongen waar het al jaren niet goed mee gaat. Een leger hulpverleners, waaronder MST, is al met het gezin en de jongen in de weer geweest. Dat proces duurt nu al een paar jaar, omdat procedures gevolgd moeten worden. Ondertussen zie ik hem afglijden. Drugs, criminaliteit, conflicten in de privésfeer, geen school en geen werk. Hij was 14 of 15 toen ik hem ontmoette. Nu is hij 17. MST en andere hulpverlening is gestopt. De Raad heeft inmiddels een OTS aangevraagd en nu is het weer een tijd wachten op de rechter. Bij deze jongen wisten we twee jaar geleden al dat de trajecten die eerst gevolgd moesten worden, niet zouden werken. Dat heb ik inmiddels bij tientallen jongeren zien gebeuren. Terwijl zelfs ouders of oudere broers aangeven dat niks werkt, zolang hun zoon of broer niet uit zijn omgeving wordt gehaald. Dat is een middel dat veel sneller ingezet moet worden in het belang van het kind.
Dit was het voorbeeld van één jongen, maar ik ken zwaar overlastgevende groepen waarin jongeren zitten waarvoor hetzelfde geldt. Men biedt jarenlang zorg aan waarvan men weet dat het niet werkt. Zelfs betrokken hulpverleners geven dat soms aan. Ik vind dat daar onderzoek naar gedaan moet worden. Probeer verschillende profielen te ontwikkelen met een daarbij passend hulpverleningsaanbod. Dat kan betekenen dat stappen die nu eerst gezet worden, soms kunnen worden overgeslagen.
Onlangs heb ik met een directeur van een basisschool gesproken die zich ernstige zorgen maakte over het gedrag van een leerling. Die was zeer agressief op school, had totaal geen respect voor onderwijzend personeel, intimideerde andere kinderen, had een fiets gestolen en ga zo maar door. De ouders waren niet bij machte om daar wat aan te doen. Men zat met de handen in het haar. Op mijn verzoek om een zorgmelding te doen, werd vervolgens hakkelend en sputterend gereageerd. De directeur durfde het niet aan om een zorgmelding te doen. ‘Waarom zouden wij dat als school doen, terwijl andere partijen toekijken en wij problemen met die familie krijgen’. En de directeur vond dat moeder goed bezig was aangezien ze een cursus volgde om aan werk te komen. Leuk, maar daar is het kind niet mee geholpen. Ook dit is geen incidenteel geval. Ook hier laat men jeugd te lang aan hun lot over.
Hoe blij was ik toen ik het interview van Corine de Ruiter in Sozio las waarin zij pleitte voor een radicale verandering in de Jeugdzorg. Hulde. Zij benadrukte dat het te realiseren is als iedereen het kind voorop zou stellen en niet de eigen organisatie. Heel herkenbaar.
De reactie vanuit Jeugdzorg Nederland op de kritiek van Corine de Ruiter vond ik weer zo typerend. Net als de directeur van de basisschool die zei dat de school van alles doet voor ‘dat soort’ kinderen was de reactie van Jeugdzorg van gelijke strekking. De reactie was dat er de laatste jaren veel ten goede was veranderd, er afspraken zijn gemaakt over professionaliteit, scholing en registratie. En dat er nieuwe methodieken zijn ontwikkeld om de effectiviteit te verbeteren.Net als de basisschool, vind ook Jeugdzorg Nederland dat ze goed bezig zijn, maar als je op straat loopt of achter de voordeur komt bij jongeren en de media bijhoudt, kan ik maar één conclusie trekken en die is dat iedereen vindt dat men goed bezig is, maar dat het gewoon niet goed genoeg is.
William Miero (1964) houdt zich bezig met advisering, projectontwikkeling en uitvoering op het gebied van Jeugd & Jongerenwerk, Jeugd & Veiligheid en Leefbaarheid. In 1993 is hij als jongerenwerker in Oss begonnen en momenteel actief als zelfstandige met name in de Randstad en midden Nederland. Jeugd is zijn passie en onder het motto ‘vrijheid binnen grenzen, voor jongeren en jongerenwerkers’ is hij voortdurend met collega’s en partners op zoek naar mogelijkheden om jongeren een plek te geven in de samenleving.
