De vorige keer blogde Leonie over de voorbereidingen van de Jeugdzorg >>
Een moeder die de koffie-inloop van een basisschool bezoekt vertelt dat ze zich zorgen maakt over de schoolresultaten van haar 13-jarige zoon. De jongen zit sinds vorig jaar op het middelbaar onderwijs en was daar gestart met VMBO-T. Omdat hij tamelijk druk is en moeite heeft met structureren en zichzelf aan het werk zetten, kreeg hij vorig jaar vanuit school wat begeleiding maar ook een mentormaatje van Humanitas. Zijn resultaten verbeterde zienderogen waarop het mentormaatje besloot de frequentie van zijn inzet te verminderen. Hierna kelderden de resultaten. Zo erg dat de school besloot de jongen een niveau lager te zetten zodat hij nu VMBO-K doet. Dat levert geen betere resultaten op.
Met de moeder keken we naar mogelijkheden om de prestaties van haar zoon te verbeteren.
- Moeder is begonnen om hem elke dag te herinneren aan zijn huiswerk en te vragen wanneer hij dat gaat doen. Dat levert veel ruzie op tussen moeder en zoon. Geen goede ingang dus.
- Moeder informeerde bij het sociale wijkteam of er (betaalbare) huiswerkbegeleiding is in de wijk, maar die is er niet. Een generalist komt wel thuis bij het gezin, maar die kan geen huiswerkbegeleiding gaan geven aan de jongen. Bij navraag is die er wel elders in de stad maar die kost 20 euro per keer en dat kan het gezin niet betalen.
- Moeder vroeg wat de school kan doen, maar die zegt dat de jongen geen rugzakje heeft en de school derhalve geen middelen.Moeder heeft het mentormaatje gevraagd of die weer vaker kan komen. Het mentormaatje heeft vanwege zijn werk helaas geen tijd om vaker te komen.
- We vroegen moeder of er iemand uit haar eigen netwerk haar zoon zou kunnen helpen met zijn schoolwerk. Ze kon hier niemand voor bedenken.
- We namen contact op met de PABO in de stad om te kijken of er een student te vinden is die in het kader van werkervaring zou kunnen helpen. Daar kwam geen positieve reactie op.
- We hebben een aanvraag gedaan via het stedelijke vrijwilligerspunt. En kregen het bericht dat ze niet bemiddelen voor individuen. Ze dachten wel mee en verwezen naar de site wehelpen.nl.
- We hebben een oproep gedaan op wehelpen.nl. Daar is nog geen reactie op.
- We hebben bij de gemeente nagevraagd of er budget is om minder draagkrachtige gezinnen in de gelegenheid te stellen hun kind naar huiswerkbegeleiding te laten gaan. Dat is er niet (meer).
Het is duidelijk dat het een hele zoektocht is om aan relatief simpele hulp te komen waarin een ouder behoorlijk assertief moet zijn om zich niet uit het veld te laten slaan.
Ik hoop van ganser harte dat er voor deze jongen (maar óók voor andere jongeren die vastlopen in het nog niet veel getransformeerde sociale domein) een oplossing is. Het zou helpen als we een deel van het geld dat nu wordt uitgegeven aan criminaliteitsbestrijding en jeugdzorg, investeren in zorgen voor gunstige condities voor talentontwikkeling.
Ik besluit met een vraag aan iedereen, of je nu beroepsmatig werkt in het sociale domein of “gewoon” burger bent: Welke bijdrage, hoe klein ook, ga jij leveren? Want alle beetjes helpen om samen te zorgen dat passend onderwijs en de transformatie jeugdzorg dat oplevert waar we er allemaal van dromen: échte kansen voor jeugd!
Leonie Reumers is orthopedagoog, werkt als trainer/adviseur bij K2 Brabants Kenniscentrum Jeugd en als landelijk Triple P trainer voor het Nederlands Jeugd Instituut.
Helemaal eens met de laatste 2 reacties. Vooral niet problematiseren en de verantwoordelijkheid daar laten waar hij hoort. ‘Opvoeden is strijd’ zegt Mischa de Winter, en dat betekent dat opvoeden niet altijd feest is en je als ouders de taak hebt om kaders aan te geven en te handhaven. Dat wordt lastig als de thuissituatie ingewikkeld is en de ouders niet (meer) in staat zijn om van uit een positieve band de zoon te begeleiden en bij te sturen. Als het niet meer lukt om daarop in te zetten raak je in een negatieve cirkel die niet leidt tot het gewenste resultaat. Hulp van buiten die naast de ouders gaat staan kan dan helpen om het op termijn weer zelf te gaan doen. Maar die hulp moet dan wel te vinden zijn.
Ik sluit me aan bij J.J.J. Klaren-Baarslag.
Het is iets van alle tijden: pubers die niet of onvoldoende (zelf)discipline hebben om te studeren en derhalve toezicht nodig hebben. Ook mijn ouders namen deze rol op zich.
(En ik ben 50+, zo eentje die toen ze 30 werd alsnog HBO ging doen en gedisciplineerd studeerde.)
We moeten de verantwoordelijkheid voor de problemen ook daar kunnen laten waar ze horen.
Tenzij er nog meer meespeelt dan in het artikel omschreven wordt, snap ik eerlijk gezegd niet goed waarom dit een probleem zou moeten zijn dat door de samenleving opgelost moet worden.
Bij ons speelt hetzelfde met mijn 14-jarige zoon. Als wij als ouders ‘er bovenop zitten’ gaan de cijfers omhoog. Hij mag al maanden niet met de spelcomputer. Zijn telefoon is vaker in mijn bezit dan in het zijne. Op de computer die hij gebruikt zijn veel websites afgeschermd. Als wij de teugels losser laten, kelderen zijn resultaten. Ook bij ons geeft het regelmatig een (zeer) negatieve sfeer in huis. Maar opvoeden is toch meer dan alleen vriendjes-met-je-kinderen zijn? We merken dat het voor iedereen draagbaar is als we geen nadruk leggen op het huiswerk, maar wel op het feit dat het zijn verantwoordelijkheid en zijn toekomst is.
Het probleem is vooral dat allerlei hulp op losse schroeven is gezet en dat vervolgens wordt gesteld dat burgers dit wel onder elkaar zullen oplossen – puur omdat dat zou kunnen. Of die houding en bereidheid er is, is niet bekend, wordt ook niet gefaciliteerd of afgedwongen, want politiek niet opportuun. Van alle kanten – en ik spreek over grote geesten zoals Evelien Tonkens – is voorspeld dat er legio mensen tussen wal en schip gaan raken, dat zie je ook in dit verhaal, maar met een vage verwijzing naar onderlinge solidariteit (goed burgerschap), dan wel ‘zorg dichter bij de mensen brengen’ wordt dit afgedaan. Er gaat nog heel wat kleinere en grotere ellende op ons afkomen van deze soort.
Dank je wel voor je reactie. Ik zie ook de onrust van organisaties die buiten spel komen te staan en mensen die hun baan verliezen. Ik erken dat als een probleem. Toch denk ik dat het doel van de transformatie: zorgen dat hulp ook daadwerkelijk als hulp wordt ervaren door degenen waarvoor het bedoeld is leading moet zijn in dit proces. En dat kan alleen maar als we stoppen met alles nog ingewikkelder te maken dan het al is. De hulpvrager weet vaak heel goed wat hij nodig heeft om uit de problemen te komen. En dat past vaak niet in de protocollen en procedures die we in deze maatschappij met elkaar bedacht hebben. Het zou jammer zijn als het slagen van de transformatie afhangt van het feit of we in staat zijn onze professionele problemen op te lossen. Dat moeten we los daarvan doen.
Transformatie, ja dat is wel het doel. Daar moet je ook op inzetten naar alle partijen toe. Nu helder wordt dat de oude systemen afgeschreven zijn , moet je aan anderen, zoals de huidige gebruikers van zorg, vragen wat de verandering zou moeten zijn.
Wat me vanaf de zijlijn verbaast is dat:
1. het grote voorbeeld ‘Buurtzorg’ is met een systeem van `zelforganiserende teams en een digitale ondersteuning en vrijwel geen management. 2. de huidige organisaties nog veel management in tact hebben en zo niet bij machte zijn om het grote voorbeeld op te volgen en zo voordelig kunnen werken.
Alle problemen nu in de transitie gaan over welke organisaties allemaal een rol spelen in de beoordeling van financiering van hulp op de verschillende aspecten van een casus. Zijn die instituten vergeten in de transformatie? Hoe zag het invoeringsplan van deze instituten eruit? is daar afstemming op gepleegd? Waar gaan alle overbodige manager straks naar toe? Als daar zekerheid is dan kan de transformatie misschien zijn beslag krijgen.