De vorige keer blogde Elsbeth over dat wat jij vindt, doet er niet toe >>

Vaak wordt de term doelgroep binnen het sociaal werk gekoppeld aan een laag gewaardeerde term. Zoals bijvoorbeeld ‘de kwetsbare burgers, overbelaste mantelzorgers, kinderen met gedragsproblemen, ouderen-en vluchtelingen’. Als je niet oppast zou je zo maar kunnen denken dat deze bepaalde groepen het probleem zijn.

Terwijl juist de situatie waarin deze personen zitten kwetsbaar, overbelast, complex is. Het gebruik van de term ‘doelgroep’ leidt af van waar een sociaal werker zich mee bezig houdt. Namelijk met het sociale, de wisselwerking tussen mensen en hun omgeving:

Een kind dat moeilijk leert is niet het probleem. Het wordt een sociale kwestie als hij op een school zit die niet weet aan te sluiten bij hoe het kind leert en wat het kan.

Een medewerker met een verstandelijke beperking is niet het probleem. Het wordt een sociale kwestie als een werkgever bang is om met deze werknemer in zee te gaan.

Voor een ander zorgen is niet het probleem. Het wordt een sociale kwestie als iemand niet bespreekbaar (durft) te maken dat het teveel wordt.

Zelfstandig willen blijven wonen is niet het probleem. Het wordt een sociale kwestie als je daarvan op hulp van anderen bent aangewezen en dit niet zelfstandig kan organiseren.

Dus: wat vind je er van als sociaal werkers zich profileren door het in ieder geval zelf niet meer te hebben over doelgroepen maar over sociale kwesties? Doelgroep is een begrip dat gebruikt wordt in politieke en marketingscampagnes, aldus Wikepedia. Laten wij dit begrip daarvoor blijven reserveren.  Als anderen (denk aan beleidsmakers/politici/journalisten/wetenschappers/vakgenoten) in termen van doelgroepen denken en schrijven, laten wij dan invloed uitoefenen door uit te leggen dat deze term te eenzijdig is als het gaat om het verbeteren, oplossen of voorkomen van sociale kwesties.

Omdat de focus van een sociaal werker niet enkel ligt op een bepaalde groep maar op de wisselwerking tussen (groepen)mensen en hun omgeving.