Eén van die ideeën wil ik hier met u delen, namelijk de rol van het welzijnswerk bij scholing en werkgelegenheid. Onze organisatie beschikt over een flink aantal grote wijkcentra waar
tal van cursussen en bijeenkomsten worden georganiseerd voor jong en oud. Deze centra bieden ook mogelijkheden voor vrijwilligerswerk voor bewoners. Daar wordt zonder meer goed werk verricht.

Veel van deze activiteiten zitten in de sfeer van ontmoeting en vrije tijdsbesteding. Een beeld dat overigens al jaren bestaat. Ik vraag mij af of dit nog wel past in deze tijd. Deels klopt het beeld niet, omdat vanuit de centra ook wordt gewerkt aan participatie en activering van bewoners. Ik ben er sterk voorstander van dit te intensiveren en te verbreden en daarmee een nieuw gezicht cq beeld van lokaal welzijnswerk neer te zetten.

Veel van onze centra staan vooral in gekleurde wijken en buurten met relatief hoge werkloosheid. Wij weten intussen dat de werkloosheid de komende jaren stevig zal toenemen. Dat betekent voor veel mensen in deze buurten toenemende uitzichtloosheid en wellicht apathie. Deze burgers kunnen zo maar het vertrouwen in overheid en samenleving gaan verliezen. Eén van de gevolgen hiervan is dat de afstand tussen de gevestigde instellingen en organisaties op het gebied van scholing en werkgelegenheid en deze burgers vergroot zal worden. Wij zien dit onder andere bij jongeren en inburgeraars.

Vooral voor die laatste groep zien wij dat het voor velen nog ondoenlijk is elders in de stad op één centraal punt de cursus te volgen. Ook voor jongeren aan de onderkant van het VMBO en het Praktijkonderwijs is de wereld eenvoudig té groot en gecompliceerd. Een leer- en werkervaringsvoorziening in de directe omgeving in een ‘vertrouwde omgeving’ is vaak de ideale opstap. Dat dit kan werken wil ik illustreren met een Haags voorbeeld.

Twee jaar geleden zijn wij in samenwerking met het ROC Mondriaan gestart met een opleiding ‘buurtcontactvrouwen’. De opleiding werd aangeboden in een wijkcentrum. De werving liep via bestaande contacten met bewoners. Aanvankelijk meldden de vrouwen zich schoorvoetend aan, maar binnen no time was de opleiding vol en ontstond er zelfs een wachtlijst. Een opleiding van drie maanden les met aansluitend een stage van negen maanden. Veertien van de zeventien aangemelde vrouwen sloten de opleiding met een diploma af. Echter, tot mijn verbijstering, was er bij de diploma-uitreiking ook een grote teleurstelling bij de dames. Zonder uitzondering wilden zij aan het werk. En wel direct. Dat hadden wij niet verwacht bij aanvang.

Gelukkig zijn de meeste inmiddels aan de slag of volgen een vervolgopleiding MBO niveau 2. Intussen lopen er nu twee opleidingen. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat het welzijnswerk bij uitstek de opstap kan zijn om burgers kansen en perspectief te bieden. Juist omdat wij hen kennen, wij kennen hun omstandigheden en zijn vertrouwd met hen. Geen dwang of dreiging maar motivering, begeleiding, ondersteuning en geduld. Daar ligt de kracht van het welzijnswerk. Mijn overtuiging daarbij is dat hier geen enkel commercieel re-integratiebedrijf tegenop kan.

Maar is er dan straks wel werk, vraagt u zich af. Natuurlijk is er de crisis maar nog steeds is de verwachting dat het tekort aan arbeidsplaatsen, bijvoorbeeld in de zorg en kinderopvang, de komende jaren gigantische vormen gaat aannemen. Ik hoop van harte dat de politiek, zowel landelijk als lokaal, dit ook blijft zien. Juist in deze tijd investeren in deze groep getuigt in mijn ogen van realiteitszin, visie én durf.

Ook voor de kwetsbare groep jongeren uit het VMBO en Praktijkonderwijs kan het welzijnswerk op buurtniveau enorm veel bieden. Natuurlijk moet dan ook intensief met het onderwijs worden samengewerkt. Dus leslokalen in wijkcentra, werkplaatsen, kinderopvang als u met volwassenen gaat werken. Bied leerstage mogelijkheden voor burgers! Waarom zouden wij die niet opnemen in de productie- of subsidieafspraken met de gemeente? Elke burger kan zich ontwikkelen in onze centra, zes dagen per week. Zet u daarmee stevig neer op de markt van participatie, re-integratie, onderwijsondersteuning en toeleiding naar arbeid. Een geweldig punt voor uw manifest.

Dik Hooimeijer (1954) is lid Raad van Bestuur van Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en in Zoetermeer en omstreken. Binnen de organisatie heeft hij Marketing & Innovatie als aandachtsgebied. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is het welzijn te weinig innovatief en speelt het niet altijd in op de tijdgeest.