Lees hier meer blogs van MOVISIE >>

Dat verhaal spookt al heel lang door mijn hoofd. Ik vraag me af welke vooronderstellingen deze hulpverlener had. Was het ‘werken is een hele zware belasting en deze stoornis is zo zwaar, dat kan ze nooit meer aan’ of ‘werken kost veel tijd en energie en ik vind dat ze die volledig moet besteden aan haar herstel’ of ‘haar man is kostwinner dus ze heeft dat inkomen vast niet nodig’.

Misschien zijn het reële vooronderstellingen van een hulpverlener, maar ik krijg er de kriebels van. Want kan hij of zij niet anders tegen werk aankijken? Als een middel om mijn vriendin weer langzaamaan mee te laten draaien in de maatschappij en zo haar herstel te bevorderen? Zodat ze weer structuur heeft, sociale contacten, geld verdient en zich nuttig en gewaardeerd voelt. En ze de vaardigheden die ze in de therapie leert, bijvoorbeeld om nee te zeggen, direct in de praktijk kan brengen.

Inmiddels zit ze al meer dan drie jaar thuis, heeft geldzorgen en voelt zich soms nutteloos. Gelukkig bestaat er ook zoiets als eigen kracht en heeft ze haar talent voor fotograferen ontdekt. Sinds kort doet ze wat betaalde opdrachten en krabbelt ze er weer een beetje bovenop. Maar stel dat haar therapeut had aangestuurd op terugkeer in haar werk, in goed overleg met de werkgever? Misschien was ze dan veel sneller hersteld. Hulpverleners, denk vaker aan werken als therapie, als ultieme vorm van participatie. Echt, het werkt.

Wil Verschoor is  Manager Programma Participatie bij MOVISIE