Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>

Begrippen die aan werkloosheid kleven zijn – om er maar – een paar te noemen uitzichtloosheid, verveling, armoede, apathie, sociale uitsluiting, laag of geen opleidingsniveau. En in het verlengde hiervan kleven zaken als criminaliteit, sociale onrust, grauw- en rauwheid, ongezondheid, overlast en vervuiling.

Deze wetenschap is niet bepaald nieuw. Vreemd genoeg was en is dit in het welzijnswerk niet of nauwelijks speerpunt geweest. En eigenlijk is dat heel vreemd. In gesprekken en discussies met het veld bemerk ik dat nog steeds regelmatig de vraag wordt gesteld of het wel een taak van het welzijnswerk is om mensen te ondersteunen bij het stijgen op die maatschappelijke ladder, bijvoorbeeld richting werk. We moeten die discussie nu maar eens stevig voeren.

In de afgelopen decennia hebben wethouders, burgemeesters en zelfs ministers trots speeltuintjes, fonkelende wijkcentra, trapveldjes en wat niet meer geopend in dit soort wijken. Met glunderende welzijnswerkers als getuigen. Wij zijn allemaal op die veldjes en in die centra aan de slag gegaan en aan de gemeentelijke onderhandelingstafels maakten we duidelijk hoe erg en zorgelijk de situatie in die wijken was. We hebben allemaal onze stinkende best gedaan. Maar wat hebben wij als welzijn aan dat kernprobleem gedaan? Op een enkele pionier in het veld na, denk ik heel weinig.

Het welzijnswerk heeft zich vooral ingezet om, het kernprobleem latend voor wat het is, in die buurten het samenleven enigszins te bevorderen en op individueel vlak de problematische gevolgen van die werkloosheid – vaak incidenteel – op te lossen. Ik ben er in toenemende mate van overtuigd dat, als wij de problemen van deze buurten werkelijk fundamenteel en structureel willen aanpakken, dit via de weg moet van het aanpakken van die werkloosheid.

Ik stel hier niet dat het de taak van welzijn is deze mensen aan een baas te helpen (overigens ben ik hier ook niet vies van) maar wel om alle krachten te richten op die sociale stijging. Die dan bij voorkeur leidt tot arbeid en zelfstandig inkomen.
Eén van de belangrijkste voorwaarden om dit te kunnen realiseren is, zeker gezien de doelgroep, het aanbieden van scholing op lokaal niveau. Scholing op maat van de doelgroep in samenwerking met onderwijs. En waar kan je dat beter organiseren dan in een wijkcentrum of basisschool?

We zijn in Den Haag bezig onze wijkcentra om te vormen naar participatiecentra. Plekken voor leren en ontwikkelen. De nog beperkte ervaring die we er mee hebben is verbluffend positief. Vooral omdat we er achter zijn gekomen dat onze doelgroep  zo graag wil ontwikkelen en leren. Door dit te bieden, doorbreken we de algehele lethargie in deze wijken en pakken we de echte fundamentele problemen aan.
Natuurlijk in samenhang met andere maatregelen en samenwerkingen maar daar begint het wel.

Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest. Volg Dik op Twitter via @Dikhooimeijer>>