Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>
Opmerkingen in de sfeer van: ‘Moeten wij opdraaien voor die graaiende Grieken?’, ‘Wij worden gekort en die uitnemers krijgen ONS geld’, ‘Onze belastingcenten worden in een bodemloze put gegooid’, ‘Flikker ze maar uit de euro’. Ik kreeg soms zelfs het gevoel, dat ze de Grieken ook de schuld gaven voor de bezuinigingen op het welzijnswerk.
Ook in de media wordt een beeld geschetst dat wij Nederlanders mogen opdraaien voor de problemen van de Grieken met ons belastinggeld. Er worden overal enquêtes verspreid, waaruit blijkt dat 60% of 70% of 80% van de Nederlandse bevolking, of zelfs meer, van mening is dat ONS belastinggeld niet aan de Grieken verkwist mag worden. Het is onvoorstelbaar: als ik naar de mensen luister, lijkt het net alsof alleen Nederland bijdraagt aan een economisch reddingsplan terwijl het een Europees (solidariteits)reddingsplan is.
Blijkt er ineens een soort solidariteit, of beter gezegd eensgezindheid onder ons Nederlanders te ontstaan, waar je als welzijnswerker bijna jaloers op wordt. Gingen we op deze manier maar eens een aantal sociaal maatschappelijke problemen te lijf.
Maar ik moet bekennen, dat ik ook een zeer naargeestig gevoel krijg. Ik wantrouw dit type solidariteit, deze eensgezindheid, omdat die neigt naar een gevoel van nationalisme waar ik me niet fijn bij voel. Het gaat mij niet zozeer om een weloverwogen mening en visie op het bieden van wel of geen hulp aan de Grieken, want je kunt voor of tegen zijn. Het gaat mij vooral om een sfeer die in het land is ontstaan rondom dit probleem. Deze sfeer neigt sterk naar, hard gezegd: Ons volk eerst. Een plat, populistisch denkbeeld.
Toen ik tijdens die bewonersavond de argumenten aanhoorde waarom de Grieken het maar moesten uitzoeken, dan praat men elkaar na en worden zaken naar voren gehaald die nadrukkelijk over incidenten gaan in plaats van over de structurele problemen in Griekenland. Vrijwel altijd ongenuanceerd. Ik merk hierbij dat de media een zeer belangrijke voedingsbodem kweekt voor dit denken. We zijn in dit land natuurlijk gewend aan ongenuanceerde vooroordelen over bepaalde bevolkingsgroepen, waarbij ook steeds weer de negatieve uitwassen worden uitvergroot en daarmee het beeld alsof de hele bevolkingsgroep niet deugt. Dat is onder meer de reden dat ik deze weblog schrijf.
Even terug naar de bewonersavond en door de ogen van sommige aanwezigen bekeken: ‘Geen enkele Griek deugt. WIJ Nederlanders, onderdeel van het superieure deel van Europa, WIJ willen geen cent meer betalen en laten ONS niet te gronde richten door een stelletje gyroseters.’ Laat ik u wel zeggen; in menig geschiedenisboek vindt u overeenkomstige teksten.
Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest.
Kuddedieren zijn we. We lopen achter elkaar en de media aan, zeker als we dat ten overstaan van buren lekker hard kunnen roepen. En tuurlijk zijn de Grieken en de Griekse overheid laks geweest, hebben ze niet op de centjes gelet, etc. Maar er is geen bewoner die niet stiekem jaloers is op die Grieken, die massaal regels aan hun laars lappen, belasting niet betalen, af en toe ipv de hele bureaucratie te doorlopen een ambtenaar wat toeschuiven om wat land te kunnen kopen. Dat durven wij niet, want wij zijn veel wol, weinig verf.
Maar het is nooit de Turkse buurman, of die leuke Griek in het centrum. Die zijn goed, die zijn braaf, die zijn aangepast. Het zijn altijd de Turken verderop, de Grieken aan de andere kant van de Alpen, die vreemden. Gek wel dat je nooit iemand hoort over de miljarden die ‘wij’ Nederlanders en andere Europeanen steken in het in stand houden van veel te dure boeren in Frankrijk, in de ridicule rebate door Thatcher afgedwongen in ruil voor steun aan het Frans/Duitse Europa ideaal, waardoor Engeland veel meer krijgt uit de EU dan ze betaald, en zo kan ik nog wel doorgaan. Maar ja, het raakt aan de portemonnee denkt men.
Nou ben ik niet altijd creatief als het om geld gaat, maar wellicht kunnen we een gevleugelde trade union term parafraseren, zodat zowel Grieken worden geholpen, als het gepeupel tevreden wordt gesteld: Make the Swiss pay for the crisis !