Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>
Afgelopen zomer hebben we als Haagse welzijnsorganisaties (hwo’s), op verzoek van de wethouder, voorstellen ingediend om de bezuinigingen het hoofd te kunnen bieden. Wij als hwo’s opperden toen om zo’n 25 procent van de welzijnspanden te sluiten, net zoals de wethouder nu voorstelt. Onze activiteiten zouden we dan verplaatsen naar andere centra, sportverenigingen, verzorgingscentra, wijkkamers of brede scholen.
De belangrijke gedachte hierachter was dat we op die manier personeel konden behouden om te kunnen voldoen aan onze ambities. Dat de bezuinigingsvoorstellen in Den Haag uiteindelijk verder gaan dan wij hadden voorgesteld en dus ook stevig ingrijpen op ons personeelsbestand, hadden we niet echt voorzien. Maar dit terzijde.
Zoals gezegd, was ik afgelopen vrijdag in wijkcentrum Morgenstond. De ontmoetingsruimte zat werkelijk stampvol. Het maakte de wethouder bij binnenkomst toch een beetje nerveus. Ouderen en vrijwilligers vertelden hoe belangrijk dit centrum voor hen is. Een oudere man zei, dat het zijn enige contact is met de buitenwereld. Het verplaatsen van activiteiten zou ook betekenen, dat groepen ouderen uit elkaar worden gehaald en daarmee het contact met elkaar dreigen te verliezen. Wekelijks bezoeken zo’n 1800 mensen dit centrum. Dat is 10 procent van de bevolking van Morgenstond.
De sluiting emotioneerde mensen. Het confronteerde mij. Ook ik heb ingestemd met het voorstel dat we vorig jaar zomer maakten om dit wijkcentrum te sluiten. Binnenkort opent een brede school haar deuren dus kon dit centrum sluiten. Maar afgelopen vrijdagmiddag zag ik en voelde ik wat sluiting voor deze mensen betekent. Ik realiseerde me dat dit de zoveelste maatregel is die deze groep treft. Als ik eerlijk ben schaamde ik mij ook een beetje. We hebben dit op grote afstand van de doelgroep besloten op rationele gronden. En even kon ik daar niet meer achter staan op deze vrijdagmiddag.
Wat later was ik in het jongerencentrum De Keet in Laak. Er waren zo’n 70 tot 80 jongeren om de wethouder aan te horen. Ook zij baalden enorm en lieten in alle toonaarden horen dat ze het absoluut niet zagen zitten om een heel eind verderop gebruik te maken van een sportkantine. Overigens, als ik eerlijk ben zie ik dat ook niet voor me. Maar het meest treffend was het verhaal van een bejaarde buurman die aan de overkant van het jongerencentrum woont. Zijn verhaal, of beter pleidooi, trof me. Hij, een onvervalste Hagenees, kwam op voor de overwegend allochtone jongeren die het centrum bezoeken. ‘Wethouder, afgezet tegen de enorme bedragen die door het putje zijn gespoeld met als gevolg de crisis; waar hebben we het over? Deze jongeren komen hier samen, voetballen een beetje op het veld, kunnen hun energie kwijt, worden goed begeleid en doen daarmee geen vlieg kwaad. Wilt u die weer de straat opjagen?’
Ook hier realiseerde ik mij dat het achter het bureau allemaal makkelijk is. Een streep erdoor is zo gedaan. Maar ook in Laak voelde ik een pijnlijke confrontatie. Voornamelijk met mijzelf.
Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest.
Misschien kan er in het vervolg ook eens naar een andersom oplossing gekeken worden. Veel wijkcentra staan in de weekenden leeg. Verhuur aan externe partijen zou meer inkomsten kunnen genereren zodat men met minder subsidie rond kan komen en op die manier dus ook bezuinigd, maar dan zonder ontslagen en ongemak voor vooral oudere bezoekers die niet zo mobiel zijn dat ze zo maar verder weg kunnen.
@Marjo Frenk,
Een groep buurtbewoners hebben samen een benedenetage gehuurd en gebruiken dit als “clubhuis”. Zij brengen zelf de huur op en doen alles in eigen beheer. Ze organiseren leuke activiteiten.
Hun website is: http://www.graafflorisstraat.nl
Met vriendelijke groet, Jacqueline
Het verplaatsen van activiteiten zal mensen raken. Verandering is altijd lastig, vooral als je die niet zelf hebt bedacht. Die oudere heer zal wellicht minder vertrouwde maatjes ontmoeten op de nieuwe plek.
Van de andere kant zorgt het onderbrengen van acitviteiten in een school, verzorgingstehuis of sportkantine ook weer voor nieuwe contacten. Wellicht met mensen die tot nu toe buiten zijn blikveld vielen.
In zijn algemeenheid kunnen we stellen dat het (moeten) verplaatsen van welzijnsactiviteiten ook kansen biedt voor integratie: Groepen die elkaar nu niet ontmoeten, kunnen meer met elkaar in contact komen. Het gaat er om die kansen te benutten.
Laten we hier niet een enorme kans liggen om juist in overleg en participatief met de betrokkenen tot bezuinigingen te komen? Ga in overleg met elkaar en probeer gezamenlijk te werken aan de enorme bezuinigingsopgave die de komende jaren op ons af komt. Doe het vooral samen en betrek de mensen erbij om wie het gaat! Als het welzijnswerk niet deze aanpak voorstaat, welke sector dan wel?
herkenbaar verhaal, als wethouder welzijn ook verantwoordelijk voor sluiten van 5 wijkcentra in de stad Tilburg. Activiteiten worden overgedragen en gezien de vele alternatieve locaties is sluiting te verantwoorden. Wijkbewoners willen nu in 2 wijken het centrum overnemen, huur opbrengen en beheer zelf doen. Zijn hier goede ervaringen over bekend?
Ik kan me veel voorstellen bij de besluiten die “achter het bureau” zijn genomen. Los van dit voorbeeld, is de gekozen lijn gewoon hartstikke goed. Dat in de praktijk maatwerk nodig is en dat het strepen van accommodaties moet gebeuren op basis van goede criteria, wordt in dit voorbeeld ook helder.
Succes in Den Haag met het beter benutten van maatschappelijk vastgoed en met het verleiden van maatschappelijke partners om maatwerk mogelijk te maken.
Frank Rietveld
gemeente Helmond
Dag Dik, pijnlijk en confronterend inderdaad. Je omschrijft helder wat er gebeurt als cijfers ineens een gezicht krijgen. Eigenlijk is zo’n gemakkelijke ‘streep erdoorheen’ pas echte kapitaalvernietiging! Dat is niet altijd te vermijden, maar hier blijft het wringen. Ergens voel je aan je water dat er per saldo niets zal worden bezuinigd..
Corina Schenk