Eerder blogde ik over het belang van transparantie voor het verbeteren van de kwaliteit van zorg. Door de variatie van uitkomsten inzichtelijk te maken, wordt duidelijk waar de zorg goed is, maar ook waar de zorg verbeterd kan worden. Vooral binnen de medisch specialistische sector is er veel vooruitgang geboekt om de kwaliteit van zorg inzichtelijk te maken. Na veel weerstand is men steeds coöperatiever en pro-actiever resultaten inzichtelijk gaan maken.
Zo beheert de Stichting DICA (Dutch Institute for Clinical Auditing) een meetsysteem dat ziekenhuizen inzicht geeft in de kwaliteit van de medische zorg en verbeterpunten aanwijst. Het registratiesysteem is ontwikkeld door chirurgen, dus door de beroepsgroep zelf. Zij houden de gegevens dus niet verborgen, maar laten zien waar er verbeterpotentieel is. Pro-actief meewerken aan transparantie, dat is een ontwikkeling waar men in andere sectoren veel van kan leren. Het opleveren van zogenaamde spiegelinformatie geeft de zorgprofessional, maar ook andere stakeholders inzicht in de behandeling.
Dit principe kan goed gebruikt worden voor de wijkverpleging. Zeker nu uitkomsten en kwaliteit een prominente plaats in de bekostiging innemen. Eén van de geformuleerde uitgangspunten is namelijk dat de bekostiging dient bij te dragen aan betere uitkomsten van zorg. Daarnaast bestaat de prestatiebeloning die wordt ingevoerd uit drie thema’s, waarvan kwaliteit er één is. Kortom, een prachtig speelveld om transparantie op een hoger plan te tillen. En wat zou het mooi zijn als de patiënt hier ook actief bij betrokken wordt. Dus niet praten over de patiënt, maar met de patiënt. Dit past perfect in het plan van minister Schippers, die heeft aangegeven dat patiënten recht hebben om te weten welke kwaliteit de zorg heeft die ze krijgen.
Als de uitkomsten eenmaal inzichtelijk zijn, is het cruciaal dat ze de basis vormen om in gesprek met elkaar te gaan. Een gesprek met elkaar, dus zorgaanbieder, zorgverzekeraar én patiënt. Het grootste risico hierbij is dat de gegevens gebruikt worden om de aanbieder af te rekenen, waardoor zij terughoudend worden om mee te werken. Op het moment dat gegevens aanleiding geven om het gesprek aan te gaan, dan moet in gezamenlijkheid de vervolgstappen worden bepaald. Is het nodig om verbetermaatregelen te nemen? En hoe gaan we dat dan doen? Wanneer mogen de resultaten dan worden verwacht?
Kortom, gebruik de informatie als basis voor het gesprek over de kwaliteit van zorg en hoe dit gezamenlijk te verbeteren. Zo staat niet het eigen belang voorop, maar dat van de patiënt. En daar draait het toch uiteindelijk om in de zorg.
