De vorige keer blogde Kim over generalistisch werken >>

Het afschalen van dienstverlening en meer van de burger zelf vragen, is wat ik vooral zie gebeuren.
En alsof het allemaal niet spannender kon, gooit men in Den Haag nog even de participatiesamenleving eroverheen. Ondertussen weten wij allemaal niet meer hoe snel we van links naar rechts moeten kantelen, dus zijn we volgens mij maar rondjes gaan draaien.

Wat we lijken te vergeten is dat eigen kracht iets is wat ontstaat als een ander maar graag genoeg iets wil. Op zich vind ik het maar raar dat we nu opeens zo heftig over eigen kracht aan het discussiëren zijn geraakt. Persoonlijk heb ik nooit graag gezien dat een cliënt mij een leven lang nodig heeft. Overbodigheid, dat zou ons streven moeten zijn. Want als ik overbodig ben geworden, dan doet de jongere het zelf en is hij of zij dus aan het participeren.

Dit bereik ik niet door vanaf vandaag maar botweg alle vragen die de jongeren mij stellen terug te torpederen met de mantra van de eigen kracht. Ik vind het veel interessanter om de ander naar eigen kracht toe te bewegen, samen stap voor stap te werken aan groei om uiteindelijk de ander los te laten zodat hij of zij zelf alle stappen weet te zetten. Vaak met een veel meer langdurig eindresultaat.

Ik zie mijn eigen rol dan ook niet als degene die de ander gaat vertellen wat goed is voor hem of haar. Maar juist als motivator om de ander te leren het onderste uit de kan te halen. Wat ik daarvoor nodig heb is kennis van de leefwereld van die ander. Alleen dan ben ik in staat om te weten waarmee hij of zij het beste te motiveren is. Het is nog altijd zo dat wij mensen geprikkeld moeten worden door iets wat voor onszelf belangrijk is.

Ik denk dan ook oprecht dat we aan een dood paard trekken als we vanaf nu allemaal een stap terug zetten en verwachten dat mensen met een hulpvraag op eigen kracht functioneren. Puur omdat wij ze gaan vertellen dat dit is wat ze moeten doen. Het enige wat we daarmee creëren is een situatie waarin mensen met een hulpvraag zich niet geholpen voelen. Vanuit daar rondlopen met onvrede tegen het systeem, en waarschijnlijk alles gaan doen behalve participeren in de samenleving. Terwijl dat wel is wat onze beleidsmakers verwachten.

Laat duidelijk zijn dat eigen kracht kansen biedt voor onze cliënten, en dus ook voor ons. Alleen denk ik dat het iets anders vraagt dan het beleid ons tot op heden voorschrijft. Momenteel wordt er vooral veel gepraat over hoe we anderen in hun kracht kunnen zetten. Terwijl de kracht zit in het doen, dus laten we eens beginnen met het opschorten van onze eigen rol ‘de alwetende professional’. Luisteren wat de cliënt belangrijk vindt, en vanuit dat startpunt toewerken naar de eigen kracht.

Als we daar ruimte voor krijgen dan komt er misschien ooit een keer die felbegeerde participatiesamenleving.