In 2010 kwam Coen erachter wat er wereldwijd allemaal met de ingezamelde miljarden voor wetenschappelijk onderzoek naar kanker gebeurde. Hij kwam hij erachter dat er zoiets bestaat als het wetenschappelijk-industrieel complex waar wetenschappers elkaar wereldwijd in een wurggreep houden. Daardoor hebben investeringen een veel te laag rendement, met als gevolg dat kanker pas over 50 jaar een chronische ziekte is waar mee te leven valt. Hij vond dat niet snel genoeg, trok zijn stoute schoenen aan en richtte de stichting ‘Inspire2live’ op, met als doel: het dirigeren van al het wetenschappelijk onderzoek naar kanker, zodat het over tien jaar een chronische ziekte is in plaats van een dodelijke. Dat is 40 jaar eerder dan gepland. En dat is behoorlijk groot gedacht.

Even een snel rekensommetje voor de nerds onder ons: het gemiddeld aantal mensen dat wereldwijd per jaar overlijdt aan kanker is nu 7,6 miljoen, dit aantal stijgt naar 12 miljoen per jaar in 2030. Ik maak er even een makkelijk sommetje van: 40 jaar maal 10 miljoen is 400 miljoen gespaarde levens als Coen slaagt in zijn missie. Veel grootser en inspirerender dan dat wordt het niet.

Vandaag was Coen bij mij op de koffie. Ik wilde weten hoe het met hem ging, ook na alle commotie over de management fee die hij ontving voor zijn wereldverbeterende initiatief. Hij zei hierover het volgende: ‘Na de vierde keer de Alpe D’Huzes ben je helemaal kapot. Alles in je lijf zegt dat je op wilt geven. De enige reden om toch nog twee keer die berg op te gaan is degene waarvoor je op de fiets bent gestapt. En dat gevoel, iets compleet onbaatzuchtigs doen, die drijfveer, geeft je zo’n onbeschrijfelijk goed gevoel, dat ik dat in alle facetten van mijn leven terugzoek. Voor deze commotie stond ik op met de gedachte ‘wat kan ik vandaag doen voor een ander’ en na deze commotie is dat nog zo. Dat is niet veranderd. Ik ga gewoon door.’

Hij kwam, zag en zal weer overwinnen…