De vorige keer blogde Marc over betrokkenheid>>
‘Oudere paren kunnen niet altijd bij elkaar’ las ik recent op zorgwelzijn.nl. Ik vond de reactie van de woordvoerster van ActiZ en de directeur van de ouderenbond ANBO in dit artikel niet heel erg bemoedigend. Deze was geformuleerd vanuit probleemdenken, en niet vanuit de mogelijkheid om de maatschappelijke tendens (thuis samen oud worden) als kans te zien. Er is zich namelijk een nieuwe standaard aan het ontwikkelen ten aanzien van hoe wij oud willen worden. Dit vraagt om mensen die deze nieuwe realiteit vanuit een positieve insteek willen en kunnen vorm geven.
Overigens wees ActiZ-directeur Aad Koster eerder wel op deze uitdaging. Volgens hem moeten we anders gaan bouwen. Hij heeft gelijk, maar we moeten ook anders gaan denken en werken. Duurzaamheid is hier het toverwoord. Niet alleen in de zin van zonnepanelen, lijnolieverf of hergebruik van bouwmaterialen. Maar ook duurzaamheid door zo te bouwen dat er op eenvoudige wijze woningaanpassingen kunnen worden gedaan. In 2050 hoop ik te kunnen blijven wonen waar ik zit. Zorg op maat en een woning op maat. Alles afgesteld op de hulpvraag en eenvoudig aan te passen.
Het is 2050: Samen met mijn partner kunnen we voor het overgrote deel ons huishouden nog runnen. Veel van de klussen die we niet meer aan kunnen, worden door onze huisrobot gedaan of door vrijwilligers uit de buurt. Boodschappen worden door onze koelkast doorgegeven aan de supermarkt, die deze dezelfde dag nog aanvult. Onze huiscomputer volgt onze fysieke gesteldheid door middel van wearable tech en staat rechtstreeks in verbinding met de virtuele huisarts. Een verpleegkundige komt nog wel in real life om de benodigde verpleegtechnische handelingen uit te voeren en mijn steunkousen aan te trekken. Deze verpleegkundige werkt bij de enige zorginstelling die er is. Marktwerking in de zorg hebben we al lang geleden afgeschaft.
Soms haal ik voor de grap nog wel eens wat oude Zorg + Welzijn bladen uit mijn oude schoenendoos. Oh ja, die transities destijds. Wat een gehannes was dat zeg! En die crisis, daarvan was het eind in 2014 zogenaamd al weer in zicht. Nou, dat duurde nog eventjes 20 jaar. Het ergste moest nog komen: alles moest opnieuw! Samen met mijn partner moet ik lachen. Ja, dat was geen gemakkelijke tijd. Gelukkig heeft er na de drie transities nog een échte, allesomvattende transformatie plaatsgevonden. Daar plukken we anno 2050 gelukkig de vruchten van.
Schat, heb je de stofzuiger al geïnformeerd dat hij niet om 12.00 uur moet gaan stofzuigen? Er komt namelijk een mooi nieuwsitem op het e-journaal: De maatschappelijke betrokkenheid in onze samenleving is nog nooit zo groot geweest!
