De vorige keer blogde Dik over hoe je ouderen moet verhuizen >>
Ik ben een aantal dierbare vrienden verloren. Mensen met wie ik vrijwel dagelijks samenwerk, verloren partners of ouders. Mijn moeder is in mei overleden en in augustus mijn halfbroer. Kortom, het was veel waardoor mijn hoofd niet echt naar het schrijven van blogs stond. Inmiddels is het wat rustiger en voel ik de energie om het schrijven weer op te pakken.
Laat ik deze come back beginnen met een zeer positieve ervaring die ik had rond het overlijden van mijn moeder.
Zodra er sprake is van een overlijden staat binnen 24 uur de uitvaartonderneming op de stoep. Mijn broer en ik moesten ten slotte de uitvaart regelen en alles wat daarmee samenhangt.Wij hadden een ambivalent beeld over de uitvaartbranche. Stijve mannen of vrouwen die met gevouwen handen (én eurotekens in hun ogen) je een prachtige en vooral dure, kist proberen aan te smeren. Luxe volgauto’s, opbaring in eigen centra waarvoor betaald moet worden en wat niet meer. Om het kort samen te vatten: gladde lui.
Het was al weer meer dan 13 jaar geleden dat ik voor het laatst met de branche te maken heb gehad. Toen er die middag werd aangebeld, stond er een stevige man in keurig zwart pak met een zware tas voor onze deur. Als eerste condoleerde hij ons met het verlies van moeder. Ik keek mijn broer aan. Glad als een aal, dachten we.
Nou dat pakte dus even heel anders uit.
Hij stelde echt wezenlijke vragen over mijn moeder en de relatie die wij met haar hadden. Of we het overlijden hadden verwacht of dat het ons plotseling overkwam. En zo ontspon zich een warm en prettig gesprek. Zeker voor ons als nabestaanden. Hij stelde de vragen om ons zo goed mogelijk te kunnen ondersteunen bij de uitvaart. Hij verstond het een prettig gesprek aan te gaan zonder de zakelijke kant uit het oog te verliezen.
Daarna legde hij niet op tafel wat de mogelijkheden waren. Nee hij vroeg wat onze wensen waren voor de uitvaart. Hij liet ons nadenken in plaats ons de keuzes in de mond te leggen. En niets maar dan ook niets vormde een probleem. Alles kon. In de dagen tot de uitvaart heb ik hem wel vijf gebeld om zaken toch te wijzigen. Was geen enkel probleem en, ik meen het oprecht, geen enkele vermoeidheid in zijn stem over die wijziging. Natuurlijk ging hij dat regelen. Mijn broer, ik en de rest van de familie kijken terug op een prachtige – door ons zelf geregisseerde – uitvaart waarbij de uitvaartonderneming ons op meer dan uitstekende wijze heeft gefaciliteerd.
Ik schrijf dit, omdat ik echt denk dat welzijn en vooral de zorg hier nog een flink puntje aan kunnen zuigen. Waren wij maar zo ver bedacht ik mij. Van de uitvaartbranche kunnen we veel leren. Zij hebben naar mijn gevoel het systeemdenken al lang achter zich gelaten en zijn zich voor de volle honderd procent op de leefwereld van overlevende en nabestaanden gaan richten.
Nu kunt u denken: ‘Ja maar je krijgt ook wel een gepeperde rekening’.
Alsof zorg en welzijn goedkoop zijn.
