Ik werd van alle discussies over dit thema toch een beetje droevig. Dat al die verzorgingshuizen gesloten zouden worden. Maar veruit de meeste ouderen willen toch zo lang mogelijk thuis blijven wonen? Dan is het toch ook logisch verzorgingshuizen te sluiten. Absoluut vervelend voor de sector maar het is niet anders. Dat rijke ouderen alle mogelijke verzorgingskosten nu zelf moeten betalen vind ik ook logisch, zeker in deze tijd. En wat is er mis mee dat een kind of kleinkind een boodschapje doet voor oma of even de woonkamer stofzuigt? Zo komen we ook nog eens bij oma.
In bijna geen land ter wereld is de zorg zo goed en goedkoop voor haar burgers geregeld als in Nederland. En toch maar klagen. Alsof de zorg in Nederland onder het Kazachstans niveau zou duikelen, kreeg ik soms de indruk. Natuurlijk moet het goed geregeld worden voor mensen die een sociaal netwerk ontberen of geen financiële middelen hebben zaken in te kopen. Maar we weten ook dat het huidige systeem nu al feitelijk niet betaalbaar is.
Dat is een deel van mijn droefheid. Het andere is dat ons zorg systeem volledig verrot en pervers is. Deels omdat het systeem is gebaseerd op wantrouwen. Politici kunnen wel roepen over al die overhead, maar die hebben ze deels zelf veroorzaakt door verantwoordingssystemen te eisen tot ver achter de komma. Daar heb je overhead voor nodig om dat allemaal te registreren en te verantwoorden.
Mede daardoor is de zorg mijlenver verwijderd geraakt van de zorgvrager en de bezieling van de directe zorgbieder. Menselijke zorg is business geworden! Koud en zakelijk. De decentralisatie is de ultieme kans om dit verziekte systeem aan te pakken. En in mijn overtuiging hiermee kosten significant te reduceren.
Maar ik heb mijn bedenkingen luisterend naar al die politici die op voorhand al gaan bezuinigen (onder meer op bibliotheken, welzijn, armoedebeleid, participatie enz.) om bezuinigingen in de zorg lokaal op te vangen. Hierdoor krijg ik de indruk dat gemeenten in grote lijnen het huidige, zieke zorgsysteem in stand gaan houden. Het ontbreekt blijkbaar aan lef, creativiteit en visie om werkelijk te gaan veranderen.
Het is beslist geen makkelijk opgave het huidige systeem uit te schudden en opnieuw op te zetten. Zeker niet. Er zullen missers en fouten worden gemaakt. Er zal een hoop geleerd en ervaren moeten worden. Maar als we het aandurven de leefwereld van de zorgvrager weer centraal te stellen, te vertrouwen op de professional zonder al die verantwoordingssystemen, ben ik ervan overtuigd dat de zorg kwalitatief verbeterd en goedkoper kan. En dat we zelfs ook fouten mogen maken, omdat we het – menselijk – vertrouwen terugwinnen bij de zorgvrager.
