De vorige keer blogde Lennard over de inzet van tijd en geld in de ggz >>

‘Het personeel dat ik aanneem mag absoluut geen zorgachtergrond hebben’, zei hij zonder te stotteren.

‘Sorry? Jullie zijn toch een zorginstelling die psychiatrische patiënten helpen hun leven weer op de rit te krijgen?’

‘Ja’, zei hij, ‘daarom juist.’

Bij deze instelling wordt gewerkt via de filosofie van Housing First:

Bied dakloze psychiatrische patiënten een huis aan, ga uit van het gezonde deel van de mens en ondersteun als er behoefte aan is de ontwikkeling van het ongezonde deel.

De manager vertelde verder. ‘Als ik met mensen met een zorgachtergrond werk, merk ik dat zij vooral bezig zijn met het ongezonde deel van de patiënt en met wat er bij die mensen allemaal mankeert. Maar met die aanpak maak je de patiënt alleen maar afhankelijker van ons en leert hij niet op zijn eigen benen te staan en eigen verantwoordelijkheid te pakken.’

Een tikkeltje overrompeld en behoorlijk aan het nadenken gezet, liep ik een week later een enthousiaste docent tegen het lijf op een congres. Ik vroeg hem over de kwaliteit van het onderwijs in de zorg en in hoeverre dit onderwijs meegaat in de nieuwe ontwikkelingen binnen de zorg. Ontwikkelingen zoals het werken vanuit de herstelgedachte, het stimuleren van eigen kracht en het gebruik van moderne hulpmiddelen, om maar eens iets te noemen.

De docent knikte instemmend naar me, terwijl hij aandachtig naar me luisterde. Hij zei erg enthousiast te zijn over alle nieuwe ontwikkelingen die ik zojuist had opgesomd en het hier vaak met zijn studenten over te hebben. Ook zij worden er enthousiast van. ‘Maar dan gaan ze daarna weer twee volle dagen de praktijk in en komen ze ongeïnspireerd en geïndoctrineerd met het oude gedachtegoed weer terug. Ze komen maar twee uurtjes per week bij mij… Er is gewoon niet op te boksen tegen de huidige cultuur in de zorg.’

Ik maak me zorgen.

De jeugd, generatie Y en Z, moet voor vernieuwing en innovatie zorgen in de zorgwereld. Het is aan hen om de oude garde die liever met schriftjes werkt en in het oude denken blijft hangen te laten zien dat het allemaal zoveel beter kan. Deze twee verhalen die ik in twee weken tijd hoor baren me grote zorgen. Is het echt zo triest gesteld met onze zorgopleidingen?

Al is er natuurlijk wel een klein lichtpuntje te vinden in dit verhaal. We hoeven ons geen zorgen meer te maken over een tekort aan personeel in de zorg, er zijn genoeg mensen op zoek naar een baan die geen zorgachtergrond hebben.

Één ding is zeker, er is nieuw elan nodig in de zorg. En snel. Mijn hoop is dan toch gevestigd op vernieuwing vanuit de bron: de mensen die het vak leren. Dus volg jij een zorgopleiding? Laat je niet indoctrineren met achterhaalde praktijk, durf hardop te dromen en kies bewust je stages als ‘inspiratieplekken’ met bevlogen moderne professionals en docenten. De oude garde (babyboom, generatie X en de patatgeneratie) die binnenkort zelf zorg nodig hebben, rekenen op je!