De vorige keer blogde Marcel over 4808 traptreden met een rolstoel >>
Dit gaat alsnog via één zorgloket. Maar niet voor lang.
Nu het Rijk delen van de zorgtaken naar de gemeente toeschuift als onderdeel van een gigantische bezuinigingsoperatie ontstaan er meerdere instellingen die over de rug van de gehandicapte gaan indiceren, besluiten en controleren.
Van één loket ontstaan vanaf 2015 opeens drie zorgloketten waar je meerdere keren per jaar zaken mee moet doen als je meer zorg behoeft dan enkel begeleiding. Een loket van de gemeente, want daar valt begeleiding onder, eentje van de zorgverzekeraar, want daar valt zorg en verpleging onder, en eentje van de instelling (het SVB) die het geld beheert via trekkingsrecht.
Drie loketten, minimaal, want ik vergeet er natuurlijk nog wat. Want er zijn nog zoveel andere loketten. Die van het (leerlingen)vervoer, die van het passend onderwijs, die van het ziekenhuis, die van het revalidatiecentrum, die van de Wajongkeuringen, die van … . Maar goed ik weid teveel uit. Terug naar drie.
De gemeenten maken zich grote zorgen over de uitvoering van het persoonsgebonden budget in 2015. De zorgen hebben te maken met het trekkingsrecht dat fraude met het pgb moet tegengaan. De invoering van dit recht gaat echter maar moeizaam, volgens de gemeenten. Lees hier meer >>
Drie keer, meerdere keren per jaar de rompslomp van een Kafkaïaans systeem ondergaan dat enkel maar wil controleren, is volgens veel pgb-houders echt te veel van het goede. We vinden dat het Rijk daarmee gehandicapten driedubbel pest. Het is loketfetisjisme. Gehandicapten of hun verzorgers die eigenlijk al die administratieve rompslomp (ik reken zo op een 80 uur per jaar extra) niet willen, maar die tijd gewoon aan zorg willen besteden. (Daargelaten de bezuiniging van meer dan 30% op zorg wat zich vertaalt in minder in te kopen zorguren en zorgkwaliteit.)
Het Rijk wil voor een dubbeltje op de eerste rij zitten en duwt de administratielast richting gehandicapte of zorgverlener. Ik heb een voorstel. Hou het gewoon bij het oude. Regel één zorgloket, waar alles één keer per jaar wordt geregeld. Je financiering, je zorgplan en je controle. Want echt, niemand zit te wachten op nog meer ambtenaren die nog meer tijd besteden aan nog meer administratieve zaken, waar nog meer zaken fout kunnen gaan.
Wij ouders van gehandicapten of gehandicapten zijn niet verantwoordelijk voor de ambtelijke werkgelegenheid. Stop ermee en kom tot zinnen. Ga dereguleren. Ga doen wat Frans Timmermans nu in Europa gaat doen. Ontregelen, en wel zo snel mogelijk.
Tip: vraag ons eens hoe wij onze rol zien. Dit visitekaartje met een paar tips helpt. Het kan zo simpel zijn, luisteren.
Wij wensen de fam. Kolder heel veel succes en hopelijk nog eens wat meer rust in je hoofd. Maar zolang dit zo door gaat komt het er niet.
Het is voor ouders van ernstig chronisch zieke en/of gehandicapte kinderen die veel zorg en begeleiding nodig hebben heel erg zwaar.
Wij hebben 2 chronisch zieke kinderen waarvan vorig jaar de jongste op 28 jarige leeftijd is overleden. Ondanks het gemis en verdriet vind ik het goed dat zij ons niet heeft overleefd. Ik moet er niet aan denken. Ik lees namelijk ook niet zo vaak deze verhalen, dan komt alles weer naar boven en begrijp ik wat deze mensen doormaken. Ondanks de zorgen en het verdriet, alles regelen en vechten voor een normaal bestaan. Het kost je geestelijk, lichamelijk en financieel veel zorgen.
Wij zijn goed voor het betalen, alles gaat naar Brussel of buitenlanders, en eigen mensen moeten maar zien hoe ze het doen met al die eigen bijdragen voor dit en voor dat en voor alles wat! Zij hebben er niet om gevraagd en ook niet zichzelf aangedaan. En je hebt het ook niet eerder door dan wanneer je er zelf mee van doen hebt. Het is altijd minder erg dat het je huisje voorbij gaat. Wij wensen de fam. Kolder veel succes met alles. Meer kan ik er niet van maken.