Aan het einde van de negentiende eeuw was het overlijden van een baby in het zuiden van het land, grofweg de provincies Noord-Brabant en Limburg, vrij normaal (Walhout 2019). In andere delen van het land, zoals de westelijke kustprovincies, werd dit als steeds minder normaal ervaren; hier liep de babysterfte, die halverwege de negentiende eeuw schrikbarend hoog was geweest, vooral na 1875 flink terug. In andere delen van Nederland, vooral in het noorden, was de sterfte onder zuigelingen gedurende de negentiende eeuw stabiel en relatief laag geweest. 

Met de invoering van de Jeugdwet werden in 2015 de gemeenten verantwoordelijk voor de jeugdhulp. Hierdoor zou het allemaal beter worden in de jeugdzorg. Zo zouden de gemeenten de hulp dichter bij de cliënt organiseren, meer aandacht besteden aan preventie, het beroep op de dure specialistisch hulp terugdringen, meer ambulante hulp bieden, enzovoort. Ook zou de jeugdzorg goedkoper worden. Vooruitlopend op deze (wens)droom werd alvast bezuinigd op het budget voor de gemeenten. Inmiddels zijn we in 2019 en volgens berichten in de vakbladen en vele onderzoeken blijkt de jeugdhulp toch minder fraai te werken dan voorspeld.

Jorien Meerdink, al decennia welbekend in de jeugdzorg, schreef een persoonlijk boek over kindermishandeling waarin op onnavolgbare wijze de verschrikkingen, de angst en de onmacht van kinderen die worden mishandeld, verwaarloosd en/of seksueel misbruikt, aan bod komen. Ook de angst, onmacht en onkunde van volwassenen in de omgeving van het kind en het gezin komen in beeld. Daar waar het huiselijk geweld in vele vormen aan de orde van de dag is, wordt door volwassenen veelvuldig weggekeken. Het zijn deze omstanders die de voortzetting van kindermishandeling mogelijk maken.