Volgend jaar geeft het ministerie van Volksgezondheid ongeveer 60 miljard euro uit aan zorg. Een flinke pot geld. En terecht. Goede zorg voor alle Nederlanders is een zekerheid waar mensen recht op hebben. Als gevolg van de economische crisis stijgen onze zorguitgaven echter harder dan de groei van ons nationale inkomen. Dit betekent dat wij een steeds groter deel van ons gezamenlijke inkomen aan zorg besteden.

Nu een paar weken geleden is de verkoop rondgekomen van de Kinderopvang van Combiwel Amsterdam. Tot die tijd een brede welzijnsinstelling waar ruim 1.100 mensen werkten. Vanuit het perspectief van lid van de Raad van Toezicht is dat een bijzonder proces. In de rol van toezichthouder sta je op afstand, maar is het onmogelijk om afstandelijk te opereren.

In mijn vorige weblog schreef ik over onbegrijpelijke bureaucratie en over de rol die media en politici spelen in een zo langzamerhand dolgedraaid Nederland. Afgelopen zaterdag las ik een artikel met eenzelfde onderwerp in de Volkskrant van de Nationale ombudsman, Alex Brenninkmeijer, met de titel ‘Jeugdzorg is gedragsgestoord’.

Twee weken geleden werd de jaarlijkse vakconferentie opbouwwerk gehouden. Tot op heden heb ik er ieder jaar nieuwe energie op kunnen doen, maar dit jaar was anders. Verfrissend was de aanwezigheid van DIVOSA (vereniging van managers op het terrein van werk, inkomen en sociale vraagstukken).

Afgelopen week hadden we het relatief teleurstellende begrotingsdebat over Volksgezondheid. De regering heeft te kampen met een begrotingstekort van 35 miljard euro en daarom worden er werkgroepen in het leven geroepen die op elk beleidsterrein 20 procent aan bezuinigingen moeten voorstellen. Dat gaat in de zorg al gauw om 12 miljard euro.

Afgelopen vrijdag, 6 november, kopte de voorpagina van de Volkskrant ‘Bussemaker snijdt in regels AWBZ’. Het vervolg van het artikel was te lezen onder de kop ‘Terug naar vertrouwen in de wijkzuster’. Kort gezegd komt het er op neer, dat de staatssecretaris heeft besloten, dat ouders van gehandicapte of terminaal zieke kinderen niet meer periodiek hoeven te bewijzen dat hun verwanten zorg nodig hebben. Hetzelfde geldt voor kinderen van dementerende ouders.

Empowerment, wrap around care, vraaggericht werken… in de jeugdsector hebben we onze mond er vol van. Want jeugdigen en ouders weten zelf het beste wat goed voor ze is. Toch? Maar wie schrijft in de jeugdzorg letterlijk zijn eigen plan? Niemand. Op een enkeling na: deelnemers aan een Eigen Kracht-conferentie. Bij een Eigen Kracht-conferentie zoekt het gezin samen met familie, vrienden en bekenden naar oplossingen. Dit schrijven zij op in een plan, dat leidend is voor de hulpverlening. Het gezin maakt dus een plan en niet de professional. Vraaggericht werken pur sang.

Het wijkgericht werken staat weer volop in de belangstelling. Gelukkig maar! Kleinschaligheid is immers vaak een sleutel tot succes, op veler gebied. Elkaar kennen, daar draait het toch doorgaans om. En hoewel je waarschijnlijk niet snel teveel collega’s kunt kennen, verrast de zucht naar 'compleetheid' me tijdens bijeenkomsten over wijkwerken of met betrekking tot bepaalde wijken toch wel enigszins. Is het niet het meest voornaam om het ook daar kleinschalig te houden en de meest voor de hand liggende spelers aan elkaar te koppelen?

Waar denkt u aan bij het woord 'allochtoon'? Of bij het woord migrant? Of oudere? Afhankelijk van uw referentiekader, uw woonomgeving, de mate waarin u media volgt, zult u hier positieve of negatieve gevoelens bij hebben. In onze maatschappij is er een eenzijdig beeld van allochtonen. Permitteert u mij een ander - ook heel eenzijdig - beeld te geven.

Na ruim vijf jaar en veertig columns over de sector Zorg en Welzijn stop ik ermee. Op eigen initiatief en zonder aarzeling. Want te vaak bekruipt me het gevoel dat ik het allemaal al eerder heb gezien. En dat het toen ook al niet was zoals het zou moeten. Hoewel het schrijven over een zo wezenlijke werksoort altijd leuk blijft.