Faillissementen zijn inmiddels weer een heel normaal verschijnsel nu onze kapitalistische economie in crisis verkeert. Persoonlijk wen ik er nooit aan. En al helemaal niet als het gaat om non-profitinstellingen. Deze keer is het Amsterdamse IJsterk aan de beurt, een organisatie die met 250 formatieplaatsen welzijnswerk uitvoert in de Amsterdamse binnenstad en stadsdeel Westerpark.

Er wordt in verschillende plaatsen fors bezuinigd op het jongerenwerk. Neem Amsterdam bijvoorbeeld. Ik kan niets anders zeggen dan dat onze sector zich de afgelopen jaren niet goed genoeg heeft weten te profileren. In de magere jaren werd er nog gezegd dat kritiek onterecht was vanwege de krappe budgetten, maar ook tijdens de vette jaren zijn wij er niet in geslaagd de juiste kwaliteitsslag te maken.

Het gaat hard tegen hard tussen 13 aanbestedende gemeenten en de thuiszorgaanbieders in Twente. Reden hiervoor is dat Twentse gemeenten maximaal 19 euro bieden, terwijl het gangbare gemiddelde volgens PWC, op 21 euro ligt. Het gevolg is dat honderden thuiszorgmedewerkers op zoek moeten naar een andere werkgever omdat hun organisatie deze scherpe tarieven niet aankan of aanwil. Het gevolg is ook dat cliënten, en dus de burgers van de gemeente, worden geconfronteerd met andere hulpverleners en hulpverlenende organisaties.

160.000 ouderen in ons land zijn jaarlijks het slachtoffer van mishandeling. Velen van hen wonen in een verzorging- of verpleeghuis of zijn afhankelijk van zorg thuis. Gelukkig zijn veruit de meeste zorgverleners lief en zorgzaam maar helaas is het nog steeds een groot taboe om ouderenmishandeling op de werkvloer bespreekbaar te maken en kunnen zij die dat wel doen niet altijd rekenen op steun door het management en de directie.

Mantelzorg is volgens officieel regeringsbeleid een burgerplicht. Het dient vanzelfsprekend te zijn dat familieleden en kennissen iemand helpen bij ziekte of invaliditeit. Professionele hulp wordt pas toegekend als dat langdurig noodzakelijk is. Als een naaste ook dan hulp blijft bieden, erkent de regering dat die zware taak waardering behoeft.

Na een heerlijke vakantie op Sicilië ben ik weer aan het werk. Ik raad u het eiland van Don Corleone zeer aan. Prachtige natuur, heerlijke Zuid-Europese sfeer. Geweldig eten. Alles prima, maar soms misten wij, mijn vrouw en ik, het contact met de ‘locals’. Men spreekt daar weinig Engels of Duits en wij spreken geen Italiaans.

In de afgelopen maanden hebben de medewerkers alles op alles gezet om er voor te zorgen dat er eind 2009 geen kinderen langer dan negen weken wachten op hulp. Dit zal vast voor de stadsagglomeratie Amsterdam wel zichtbaar worden in de cijfers. Ook de collega-instellingen werken zich het zweet op de rug. Ik maak mij momenteel meer zorgen om 2010. Dan is zo’n 22 procent van het totaal aantal klanten in mijn regio gebaseerd op incidenteel geld.

Vroeger was er een konijn op tv dat moppen tapte, Ab Normaal. De grappen van Ab waren seksistisch en politiek incorrect, het soort humor waarvoor André Rouvoet onze kinderen koste wat kost probeert te behoeden. Ab zelf was een oversekste lolbroek en een flapuit, maar ik kon soms wel om hem lachen.

‘Sociale agenda onder druk door gemeentelijke bezuinigingen’, ‘Gemeenten moeten meer doen aan welzijn’, ‘MOgroep pleit voor minstens 2500 jongerenwerkers extra om de groeiende maatschappelijke problemen het hoofd te bieden’. Wie de website van de MOgroep (Maatschappelijk Ondernemers Groep) er op naslaat; duidelijk wordt dat de brancheorganisatie voor Welzijn het er niet bij laat zitten.

In Amsterdam zie ik ze wel eens voorbij scheuren: van die autootjes met daarop ‘Cordaan’. Cordaan klinkt op zich goed. Maar waar staat het eigenlijk voor? Het schijnt iets met zorg te maken te hebben, met gehandicapten en met thuiszorg. Wat precies is niet duidelijk.