‘Laten we doen wat werkt!’Gelukkig hoorde ik ’m onlangs gewoon de zaal weer rondgaan tijdens een bijeenkomst van allerhande hulpverleners over een succesvol afgerond project. Je kunt er niet tegen zijn immers, om te doen wat werkt. Doen wat werkt: een mooiere samenvatting van waarom je op een bepaalde manier te werk zou gaan is er niet.

Wat is een nieuwe oplossing voor een oud raadsel? Hoe gaan we het opvangen? Dat vragen mijn collega’s en ik ons al een tijd af. Ik doel op het wegvallen van dagbesteding en andere vormen van ondersteunende begeleiding. Een aantal zorgcliënten zal deze ondersteuning kwijtraken door alle veranderingen in de AWBZ.

Hoe puur en eenvoudig de reactie van kinderen kan zijn, werd me weer duidelijk op de ouderavond van onze zoon van zes. De juf legde uit dat ze het thema EEN aan het behandelen was en de vraag was: waar is er maar 1 van? Wat is uniek? Eén van de kinderen had gezegd: 'IK'. En zo is het maar net. En dat is nou precies wat ik in mijn werk als manager Burgerschap zo moeilijk en tegelijk uitdagend vind. Het laten meedoen van al die ‘ikken’, al die unieke (in dit geval Haagse) individuen.

Afgelopen dinsdag was ik op de ‘Schouwingsdag’ van het Platform Beroepsonderwijs. Een ouderwetse benaming voor een dag waarop juist allerlei innovatieve projecten en activiteiten binnen het beroepsonderwijs aan elkaar werden gepresenteerd.

Is de term ‘welzijn’ nog steeds behept met het negatieve imago van de geitenharen wollen sokken? In elk geval heeft de sector nog steeds last van het feit dat zij doelen, diensten, producten en resultaten onvoldoende concreet kan benoemen. Zeker minder concreet dan aangrenzende sectoren. Maar daar wordt van verschillende kanten hard aan gewerkt.

Het toenemend geweld tegen hulpverleners vind ik een zorgwekkende en niet te bevatten ontwikkeling. Mensen die levens proberen te redden, moeten soms zelfs vrezen voor hun eigen leven. In andere sectoren zoals de sociale dienst, politie en het jongerenwerk, speelt het helaas al langer.

Zo af en toe bekruipt me het gevoel dat ik ‘rechts’ dreig te worden. Ofwel, niet links genoeg. Dat is zeer ernstig in een samenleving die verhardt en verrechtst. Want juist dan is enig tegenwicht wel op zijn plaats. Meestal is de aanleiding voor mijn afglijden iets ‘linksigs’ waar ik me aan erger. Altijd gaat het weer over. Maar nooit helemaal voorbij.

We staan in twee wijken van Zwolle voor de ontwikkeling van nieuwe participatievormen met een eigen identiteit en stedelijke uitstraling. Wij willen bewoners op een originele en authentieke manier betrekken bij de eigen leefomgeving. Om ideeën te verzamelen verkennen we (gebiedsteams in beide wijken) diverse methoden.

Vorige week had ik een zeer inspirerende bijeenkomst met de leden van een Wmo-raad in een landelijke gemeente. De raad functioneert nu ruim een jaar en had behoefte aan een onderlinge discussie over twee thema’s. Als eerste wilden de leden met elkaar in gesprek over ‘achterbancontacten’. Voor een volgende keer staat ‘profilering en positionering’ op de agenda.

Verbinden en benutten betekent wat mij betreft, zoeken naar wat je kunt bijdragen aan de samenleving en kansen pakken om er beter van te worden. In het werkveld heb je met verschillende mensen te maken die kennis en ervaring hebben op terreinen waar je zelf als adviseur geen weet van hebt. Dat vind ik nou het mooie aan het vak.