Vorige week schreef mijn college Saskia Lieffering in haar weblog dat er binnen de wijkaanpak veel meer oog moet zijn voor het individu, zijn ontwikkelingsmogelijkheden en zijn ontplooiing. Mijn inziens helemaal waar. En hoe mooi als je de kans hebt om daar in de praktijk mee aan de slag te gaan.

Het is van belang dat de jeugdzorg laat zien dat de hulpverlening ook echt werkt. Ik kan niet anders dan dit volledig onderschrijven. Er wordt echter een structurele denkfout gemaakt die velen schijnen over te nemen. Sommige beleidsmakers denken dat door alleen deze programma’s te voeren de jeugdzorg beter wordt.

Op dit moment worden er in Drenthe drie wijk/buurt-pilots gevolgd. Centraal staat de bijdrage van interventies aan de verbeteringen van de leefbaarheid. Een van de onderwerpen daarbij is de mate waarin bewoners sociale cohesie beleven in hun wijk. Sociale cohesie blijkt na de eerste meting een opmerkelijk karakter te krijgen.

Klanten hebben behoefte aan merken. Een merk geeft de klant mogelijkheden om zich te onderscheiden, om ergens bij te horen. Het geeft de klant zekerheid. Ook voor organisaties is het prettig om merken te hebben. Het geeft economische meerwaarde en een stevige, onderscheidende positie in de markt. Een merk kan gekoppeld worden aan het bedrijf of aan een product of dienst.

Wat de mantelzorger echt nodig heeft, is niet altijd wat hij als hulp aanneemt. Al maanden probeer ik een vrijwilliger te koppelen aan een gezin dat ondersteuning kan gebruiken. Kijkend naar het groeiende bestand met hulpvragen, is deze vrijwilliger hard nodig op meerdere plekken. Maar tot de ideale match komt het niet.

Onze organisatie geeft tweejaarlijks een magazine uit, waar telkens een actueel onderwerp binnen de sector aan de kaak wordt gesteld. In de afgelopen editie werden de wijzigingen in de AWBZ, en daarmee de consequenties voor de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (Wmo), tegen het licht gehouden.

Ik kan nog de toon terughalen, ik hoor het mijn vader nog zeggen: ‘Dat meisje kan niet luisteren’. Dat meisje was ik. Mijn vader confronteerde me als jong meisje en puber regelmatig met zijn verwachtingen. En evenzo vaak stelde ik hem teleur. Met ‘luisteren’ bedoelde hij toen ik jong was ongetwijfeld gehoorzamen.

Ik kan het op een of andere manier niet helpen, maar ik blijf in de huidige economische crisis kansen zien. Heb ik het de vorige keer gehad over de kansen voor werklozen in sectoren als zorg, onderwijs en veiligheid. Nu wil ik het hebben over de kansen voor maatschappelijke organisaties die veel gebruik maken van vrijwilligers.

Onlangs ging ik naar een bijeenkomst van Ieder Kind Wint. Hier in Rotterdam dekt deze term de lading voor alles wat de innovatie met Jeugd en Jongerenzorg te maken heeft. Ik ga daar naar toe vanuit persoonlijke interesse.

Een stel, hand in hand op een drukke zaterdagmiddag in het centrum. Boodschappen doen, terrasje. Een kus. Of juist een echtelijke ruzie, over de zoveelste winkel die moest worden bezocht. Een gangbaar beeld, in honderduizendvoud te zien in Nederland, in Europa, wereldwijd. Toch is er iets bijzonders. Bijna altijd is dat stel een man en een vrouw. Twee vrouwen zie je nauwelijks, twee mannen nog minder.