Soms voel je je als moderne ouder hopeloos ouderwets. Zo kwam onze dertienjarige dochter thuis met de uitnodiging voor een schoolfeest. Voor dit feest voor álle 1.700 leerlingen huurt de school een enorme discotheek af in een plaats twintig kilometer verderop, inclusief een bekende dj. De uitnodiging ging vergezeld van een uitgebreide brief met de gedragsregels en beveiligingsmaatregelen. Schelden, intimideren of vechten worden bijvoorbeeld ‘niet getolereerd’.

Om mijn stijve nek van Chinese les aan te lage tafeltjes en het vele computeren op een slechte stoel te behandelen kom ik terecht bij een accupunctuur arts. Een schouder en nekmassage in de traditioneel Chinese voetmassagesalon, waar vrouwen van mijn leeftijd naar toe gaan om de organen gezond te houden, leverde weinig op.

Het is altijd interessant om praktijken te vergelijken. Het minste dat je van de Keniaanse sociaal werker John Muiruri kunt zeggen is dat hij een inspirerende visie en praktijk heeft die de straatkinderen van Nairobi verder helpt. Afgelopen maand waren ze met het stuk Mapenzi Tamu op tournee in Nederland.

Wat groen al niet kan doen! Die gedachte gaat door mijn hoofd tijdens verschillende groenprojecten in de stad. ‘Wij hebben nog nooit een boom in deze straat gehad. Iedereen is blij’, zegt een bewoner. Na uitstel en bijna afstel heeft het wijkbeheer van de gemeente drie schattige boompjes in de grond gezet.

‘De gemiddelde Nederlander verliest € 26.000 euro met de kredietcrisis.’ Zo kopt het Dagblad van het Noorden op 14 april. We kennen ondertussen de gevolgen: failliete bedrijven, hoge werkloosheid. En dan is de meest bedreigende crisis al gauw weer uit het oog verloren: de klimaatcrisis. Is spreken over een sociale crisis dan niet een beetje overdreven?

In een paar dagen tijd heb ik twee heftige levensgeschiedenissen aangehoord van cliënten. Zij hebben een deuk opgelopen aan de asielprocedure die hen te wachten stond na aankomst in Nederland. De onzekerheid, het lange wachten, de veronderstelde dubbele bodem in gehoren en de vele verplaatsingen van asielzoekerscentrum naar asielzoekerscentrum hebben het hen moeilijk gemaakt.

We zijn er. De periode van huisbezoeken zit erop. De stagiaires zijn moe gepraat, de projectleiding is toe aan de nieuwe fase. Twee maanden lang gingen we op visite in de buurt. Van alles kwamen we tegen. Blije buurtbewoners, ontevreden klanten, vragende gezichten en verbaasde reacties. Maar de grote noemer onder alle gesprekken was toch vooral dat mensen het gezellig vonden om volk over de vloer te krijgen.

Nou, nou, wat overdreven kunt u zeggen. Maar je hoort het steeds vaker, we worden alsmaar dikker. Dat is een feit. Dat geldt ook voor kinderen. Als je aan ouders vraagt: vind je je kind te dik, dan zullen ze snel zeggen: nee. Want in vergelijking met andere kinderen valt het wel mee, maar naar gezonde maatstaf is heeft het kind feitelijk wel overgewicht. Dat gebeurt niet van de een op de andere dag. Er gaat best een tijd overheen om echt ongezond dik te worden. Vandaar die sluipende moordenaar.

Zorg en welzijn, wat hebben zij met elkaar te maken? Heel graag zou ik het antwoord op die vraag willen hebben. En wie het weet mag reageren. Hier enkele van mijn overpeinzingen,overigens gekleurd door mijn welzijnsbril.

Vandaag was ik te gast bij het Senior Living Event '09. Deze conferentie was anders dan anders: meer ondernemend, meer kansrijk: uitgaande van de groei- en marktkansen bij een vergrijzende samenleving. Daar houd ik van.