Ik bezoek in Istanbul instellingen voor onderwijs, zorg en welzijn. Het levert mij een beetje besef van verschillen in oosters en westers denken, maar helaas niet zoveel dat ik nu een brug kan slaan tussen mijn manier van denken, de manier waarop mijn collega’s denken en de manier waarop ik veronderstel dat de Turkse ouders van onze leerlingen denken.

Onlangs hoorde ik op het ‘Invitational Conference, Passend bewijs voor effectiviteit’ dat in Nederland de welzijnssector zo’n 1500 methodieken gebruikt. Dat is op zichzelf al een duizelingwekkend cijfer om eens dieper over na te denken. Maar omdat de dag ging over ‘evidence based’ werken, werd dat getal uitgesplitst in de volgende cijfers (berekend door Tranzo Universiteit Tilburg): 1500 methodieken, waarvan er 40 zijn geëvalueerd, waarvan er 3 bewezen effectief zijn.

Op 16 maart verscheen het ‘Eerste rapport van de commissie financiering jeugdzorg’. De commissie beoogt een advies te geven voor de ontwikkeling van de branche en dan vooral de financiering. Een belangrijk punt komt daarin naar voren.

Het begon met tuinhekjes voor twee woonblokken en het eindigde met een pilot voor een investeringsbank in een heel stadsdeel. Een woonconsulent, een gemeenteraadslid en ik constateerden dat armoede in de wijk op een vreemde manier ontstaat en op een even vreemde manier wordt bestreden.

Vroeger waren het gewoon bestuursleden, maar nu heten ze leden van de Raad van Toezicht. De directeuren van voorheen noemen zich nu bestuurders, ofwel leden van de Raad van Bestuur. Met een beloning die het directieniveau ontstijgt, maar die door hen zelf passend wordt geacht voor echte bestuurders.

Het hele leven draait om geld, dat snap ik ook wel. Een goede boterham verdienen is leuk, maar welke prestatie staat daar tegenover? En welke kwaliteit voegt die prestatie toe? Ik vind het vrij snel verdacht worden als allerlei maatschappelijke organisaties beginnen te hameren op de ‘maatschappelijke kosten’ die ze zouden besparen.

‘Lieve Greetje, bedankt dat je je levensverhaal met mij hebt willen delen. Wat hebben we een lol gehad, hè? Ik zal deze ervaring mijn leven lang niet vergeten. Ik hoop dat je het levensalbum mooi vindt. We zijn maatjes voor het leven en ik zal je zeker bezoeken.’

‘Wat gebeurt er met de doden in jouw land?’, vraagt Wang als we napraten over haar spoedgeval tijdens onze klas op zondag. Hulp mocht niet meer baten en ze heeft even tijd nodig om het verdriet van de familie van zich af te zetten.

‘Aangezien de ov-chipkaart een mislukking dreigt te worden, heb ik het volgende alternatief bedacht. Een meneer met pet en snor die kaartjes verkoopt, bejaarde dames laat blozen door ze jongedames te noemen en hier en daar corrigerend bromt op puberende jeugd.’

De onheilsprofeten varen wel bij de huidige economische crisis. Als het tegenzit, dan zit het goed tegen. Ik wil daar graag een tegengeluid over laten horen. De crisis biedt ook kansen, juist nu.