Geboren in Afrika, met een Italiaanse vader en een Nederlandse moeder, opgegroeid in verschillende landen, gaat het thema diversiteit mij aan het hart. Daarom was ik blij toen ik vorig jaar de vraag kreeg mee te werken aan de Dag van de Dialoog in Drenthe.

Afgelopen week was ik op een erg leuk congres: Slimmer werken 2.0. Ik wil u er graag iets over vertellen want ik denk dat het welzijnswerk nog wat meer 2.0 kan worden. Gezien de omvang van deze blog doe ik dat beknopt en wat adhoc maar via de links wijs ik u verder de weg en kunt u een en ander verbinden.

De samenleving moet bijspringen wanneer iemand zelf niet zijn post kan doornemen, of zelfstandig inkopen kan doen. Wie vroeger nog een verzorgende of begeleider had die je met dat soort dingen kon helpen, moet nu een buurvrouw vragen. En die buurvrouw zal dat gewoon doen, want we helpen elkaar in deze tijd. Maar u raadt het al: er zitten nog veel mensen zonder ondersteuning.

In het televisieprogramma ‘De school van Prem’ van de NPS laat Prem Radhakishum zien dat je door meer aandacht te geven, er meer uit een kind te halen is. ‘Zijn’ leerlingen hebben bijna allemaal een hogere Cito-toets score behaald na zijn bemiddeling. Dat is op zich een mooi resultaat. En Prem heeft hier een punt.

Ik houd van overzicht en zo af en toe van een overzicht in de belangrijkste ontwikkelingen binnen de ouderenzorg. Hier een poging met de vraag: wat zijn naar mijn idee op dit moment de belangrijkste macro-ontwikkelingen in wonen-zorg-welzijn voor ouderen?

1982. ik ben Jiya uit Pakistan. Mijn aanstaande man woont in Nederland. Ik ken hem wel. Hij is een neef van mijn vader. Hij zoekt een vrouw om voor hem te zorgen. Ik ben 13, dus huwbaar. Ik ben blij dat een man mij wil hebben. Ik ben ook blij dat ik hem al ken.

Ik zag laatst een aflevering van 'In Europa' over de Anjerrevolutie; een revolutie zonder bloedvergieten. Het leger trok op in Lissabon en wachtte zelfs voor het rode stoplicht. Iedereen is blij, er heerst euforie en hoop. Wij dóen het! Allemaal samen en iedereen doet mee. Iedereen heeft het voor het zeggen. Herkent u dat? Dat huppeltje dat je voelt bij het idee van samen?

Een Nederlands krantenbericht over een nieuwe psychologencursus voor sombere oudjes vormt de aanleiding van dit blog over Chinese ouden van dagen. Ik kom er nogal wat tegen. Niet zielig, niet alleen. Wel actief, doorgaans sterk verbonden met familie en vrienden. En alom gerespecteerd, vanwege de hoge leeftijd en de bijdrage aan de hervorming van de natie.

Het is crisistijd en collectief wordt een terugtrekkende beweging gemaakt naar de basis. Bewoners zijn bang voor verlies van hun baan. Een collega uit een andere gemeente laat weten dat zijn organisatie een schuld heeft van 1,5 miljoen euro. Onze eigen gemeente heeft draaiboeken voor noodsituaties uit de kast gehaald. Wijkorganisaties gaan bewuster om met uitgaven. De tijd lijkt rijp voor serendipiteit.

Van de medewerkers krijg ik regelmatig gegevens en dilemma’s voorgelegd met betrekking tot aangemelde klanten. Dit is vooral bedoeld om te voorkomen dat ik het contact het de werkelijkheid verlies en soms mag ik inhoudelijk een bijdrage leveren.