Ik ontving enkele dagen geleden een uitnodiging voor de werkgroep armoedebestrijding. Tijdens de voorbereiding op de bijeenkomst dacht ik terug aan de periode dat ik als student voor een stage naar Glasgow ging. Ik had gehoord over grootschalige ‘community development projects’ in wijken die gedomineerd werden door armoede. Wijken zo groot als kleine steden in Nederland hadden hun kracht en glans verloren door de verplaatsing van de scheepsbouw (lange tijd een belangrijke werkgever in Glasgow aan de Clyde).

Mijn buurvrouw Le, een Chinese nierspecialist, leerde ik kennen toen ik in Yinchuan arriveerde en zij net terugkeerde van een studieverblijf in Amerika. Gelukkig heb ik daarmee iemand in mijn appartementencomplex die wat Engels spreekt. We rennen soms ‘s morgens en alleen dan raadpleegt ze niet haar digitale woordenboekje op een door mij gespeld Engels woord.

In deze column ga ik nooit in op mijn dagelijks werk als burgemeester van een middelgrote gemeente. Daarom nu maar eens de uitzondering die deze regel moet bevestigen. Sinds 1 januari van dit jaar heeft de burgemeester de wettelijke mogelijkheid om tot achter de voordeur op te treden. Daarmee worden zijn of haar bevoegdheden uitgebreid van het publieke naar het private domein. Wanneer er sprake is van ernstig huiselijk geweld, mag de burgemeester op eigen gezag overgaan tot het tijdelijk uit huis plaatsen van de dader, met daarbij een contact- en omgevingsverbod.

Zoals in de film op het moment dat er iets ongewis staat te gebeuren, is het slecht weer. Deze ochtend waarop we waarschijnlijk dan toch mevrouw De Jager gaan ontmoeten, storm en hagel. De woningcorporatie heeft een gerechtelijk vonnis om de woning te mogen betreden. De wijkagent is ook aanwezig. Wij gaan mee om ons aan mevrouw voor te stellen.

In juni 2007 lanceerde Lodewijk Asscher operatie Frankenstein. Als manager bij Altra raakte ik rond mei 2008 betrokken bij het wat positiever klinkende project dat er uit voort kwam: Systeem in Beeld.

Het lijkt een ouderwets staaltje van oligarchie – bestuur door zeer weinigen – dat danig uit de hand is gelopen. Het dagelijks bestuur van het Amsterdamse stadsdeel De Baarsjes is gevallen over het jongerenwerk. Stadsdeelvoorzitter Arco Verburg diende eind januari zijn ontslag in.

Veel van mijn opdrachten spelen zich af in wijken. Zo mocht ik onlangs een interviewronde houden langs gemeenten en organisaties in wonen, onderwijs, maatschappelijke diensten en zorg. Mij viel op dat werkelijk elke partij nadrukkelijk ‘werken in wijken’ als strategisch beleid heeft benoemd. Blijkbaar is ‘wijkaanpak’ doorgedrongen tot alle niveaus.

Binnen Zorg en Welzijn wordt regelmatig geklaagd over het slechte imago van de branche. Terecht: met een slecht imago bent u te beklagen dus tijd er iets aan te doen. Overigens laat ik hier graag in het midden of het imago echt zo slecht is als sommige klagers willen doen geloven. Op het jaarcongres van de MOgroep Welzijn en Maatschappelijke Dienstverlening afgelopen oktober kwam zelfs de kleurenconsulente eraan te pas: vermakelijk maar geen echte oplossing van een diepgeworteld misverstand.

Als professional moet je soms goed met de neus op de feiten worden gedrukt. Immers loop je het risico je binding met het veld enkel vanaf het papier te beleven. Een voorbeeld: gisteren mocht ik kennismaken in een Bredase wijk waar onze organisatie een pilot gaat draaien. Het gaat om een leefbaarheidsproject waarbij sociale activering en preventie van eenzaamheid voorop staan.

Cito betekent; met spoed. Er is snel iets nodig van een ándere dienst binnen het ziekenhuis. Een laboratoriumuitslag, een hartfilmpje, een röntgenfoto. Ten bate van de patiënt. Soms ten bate van je eigen afdelingsorganisatie. De 24 uurs-zorg in een ziekenhuis wordt door een beperkte groep medewerkers geleverd.