Wat je als 'anders' waarneemt in een vreemde cultuur wil je vergelijken met het jouw bekende. Als antropoloog weet ik natuurlijk dat “vreemd” op de eerste plaats 'onbekend' is. En als sociaal-pedagoog weet ik dat mensen enorm kunnen leren van het andere, het vreemde. Mijn behoefte om ook als oudere docent te blijven leren bracht me in de arme, Chinese provincie Ningxia.

Kortgeleden heb ik twee wijken overgenomen van een collega die met pensioen is gegaan. Wij zijn beide opbouwwerkers, maar van een andere generatie. Het afscheid van mijn collega begon met een lange en warme overdracht. Wij vertelden elkaar onder anderen verhalen uit de opbouwwerkpraktijk. Tijdens die gesprekken moest ik denken aan een opmerking van Bert Middel (2006).

In de stad ben ik op zoek naar Eline. De woningbouwvereniging belde net om te zeggen dat Eline daar zat. Ze wilde haar sleutel inleveren, omdat ze niet is wie wij denken dat ze is en daarom kan ze niet op het adres blijven wonen waar ze woont, want dat is dan ook niet haar huis. Waarschijnlijk kreeg Eline argwaan op het moment dat de medewerkster wegging om te bellen, ze is ’m gesmeerd. Ver weg kan ze nog niet zijn en ik probeer het eerst maar eens in de straat die ze laatst genoemd heeft als plek waar ze mogelijk met iemand anders verwisseld is.

Dit voorjaar ben ik lid geworden van de plaatselijke sportschool. Er was een dringend advies nodig van mijn huisarts om mij over mijn vooroordelen ten aanzien van dergelijke plaatsen heen te zetten. De laatste keer dat ik een sportschool van binnen zag was meer dan vijftien jaar geleden. Door Anouchka van Miltenburg

Als minister is Rita Verdonk al een paar jaar van het toneel, maar de ra-vage die ze achterliet op het gebied van de inburgering is nog altijd niet te overzien. In de Wet Inburgering liet ze het aanbod van taalcursussen over aan de vrije markt. Gemeenten moesten trajecten aanbesteden en inburgeraars moesten hun cursus eerst zelf betalen. Pas als ze het diploma haalden, kregen ze het cursusgeld weer terug.

Onlangs was ik dagvoorzitter tijdens een conferentie over hulpverlening, zorg en welzijn. Het was in Leeuwarden en het ging over huiselijk geweld. Of beter gezegd, relationeel geweld. Het ging over de vele vrouwen die door hun mannelijke partners mishandeld, vernederd en genegeerd worden. Over de mannen, jong en vaker wat ouder, die onder de terreur van hun vrouw of kinderen te leiden hebben. Kleiner in aantal, maar toch. Door Bert Middel.

Als minister voor Wonen, Wijken en Integratie heeft Ella Vogelaar veel geblunderd. Haar karakterstructuur leek me allesbehalve handig voor de politiek, maar saai vond ik haar ministerschap bepaald niet. Dan gaat het me niet om al die treurige aanvaringen in de Tweede Kamer, de eindeloze discussie met corporatiedirecteuren of de flaters tegenover Geen Stijl-journalisten.

Het aantal vrouwen in de Tweede Kamer kruipt langzaam richting het ideaal: de helft van de volkvertegenwoordigers zou volgens velen vrouw moeten zijn. Het aantal vrouwen met een betaalde baan neemt toe en ook het aantal uren dat zij per week werken loopt op. Ik ben ongeduldig, maar moet toegeven dat er sinds mijn moeder in de jaren ’70 als herintreedster aan de slag ging, veel is veranderd. Door Anouchka van Miltenburg

Er gaat geen week voorbij of ik erger me aan negatieve berichtgeving over ‘de’ jeugdzorg die onder vuur ligt, ‘de’ kinderbescherming die ‘blijft falen’ of ‘de’ hulpverlening die alleen maar bezig zou zijn met papier verplaatsen. Zo maakte minister Ella Vogelaar zich onlangs sterk voor het ‘achter de voordeur’ ingrijpen in Marokkaanse probleemgezinnen, of zoals ze het noemt ‘handjes in de gezinnen’. De minister presenteert haar ideeën alsof ze een van de eersten is die het licht ziet. ‘Het probleem is de moraal in de hulpverlening. Er is schroom om achter de voordeur te komen en te blijven. Er mag echt veel meer dan ze vaak denken.’

Elk jaar weer geniet ik van de rituelen rond Prinsjesdag. De koninklijke rijtoer, de gekke hoedjesparade en het koffertje waarin de minister van Financiën de rijksbegroting komt aanbieden. Het geeft me het rustgevende gevoel in een van de welvarendste en meest beschermde landen ter wereld te leven. Met het koninkrijk achter de duinen gaat het fantastisch.