Minister André Rouvoet blijft me verbazen. Allereerst omdat hij zo graag minister wilde worden. Daarna omdat hij zich liet afschepen met een ministerschap zonder portefeuille. Dus ook zonder een eigen departement, zonder een eigen begroting en zonder eigen ambtelijke ondersteuning en uitvoering. Dat hij daarnaast tweede vicepremier werd, heeft slechts symbolische betekenis. Door Bert Middel.

De Utrechtse lector Lia van Doorn constateerde in de vorige Zorg + Welzijn (juli 2008) dat de hulpverlening haar vroegere ‘handelingsverlegenheid’ steeds meer kwijtraakt en weer op de cliënt afgaat. Daarbij beweegt de maatschappelijk werker zich met respect in de wereld van de klant. ‘De cliënt wordt niet meteen gediskwalificeerd, maar je kijkt wat ze vinden, waar ze last van hebben en welke behoeften ze hebben. Met respect en in dialoog.’

Nederlanders behoren tot het meest risicomijdende volk van Europa. Nergens wordt meer geld uitgegeven aan verzekeringen dan hier. Omdat wij niet bekend staan als een volk dat met geld smijt, moet je wel concluderen dat Nederlanders echt geloven dat alle risico’s te vermijden zijn. Door Anouchka van Miltenburg

In ons consensuslandje is plots sprake van een omkering van waarden. Niet langer ‘polderen’ tot je er bij neervalt, maar het eigen gelijk centraal stellen. Niet alleen voor de eigen achterban, maar voor iedereen. Dus ook voor hen die geen enkele boodschap aan dat eigen gelijk van een ander hebben. Door Bert Middel.

De bakens zijn verzet. De maatschappelijk werker zit niet meer alleen in zijn of haar kantoor, maar gaat op de cliënt af. Welzijnswerkers, zorgverleners en andere sociale professionals verschijnen steeds vaker op straat en bij de mensen thuis.

Sinds de invoering van de Welzijnswet en de bijbehorende decentralisatie hield geen enkele wet de gemoederen in de sector zo bezig als de Wet maatschappelijke ondersteuning. De Wmo vervangt, zoals bekend, sinds 1 januari 2007 de Welzijnswet, de Wet voorzieningen gehandicapten (WVG) en een deel van de AWBZ, namelijk de huishoudelijke verzorging. En, zoveel is wel duidelijk, vanzelf gaat het niet.

Ik zocht gisteren op internet naar websites voor jongeren die thuis problemen hebben. ‘Waar kunnen zij eigenlijk terecht?’, vroeg ik mij af. Laatst hoorde ik dat ruim duizend jongeren in Nederland worden aangemerkt als zwerver, sommigen niet ouder dan 13 jaar. Zij hebben geen ouders die voor hen zorgen, geen dak boven hun hoofd, geen geld. En meestal gaan ze niet naar school. Door Anouchka van Miltenburg.

Bewoner Anton heeft zich erbij neergelegd. Bij inspecties in zijn woning bleek verschillende keren dat hij door zijn verzamelwoede te veel troep en stank veroorzaakte. Anton stond voor de keuze: óf verhuizen naar een zogeheten skaev hus óf de straat op.

Zo nu en dan mag ik meedoen aan een forumdiscussie. In de afgelopen weken zelfs drie keer achter elkaar. Over mensen met een verstandelijke beperking, over dak- en thuislozen en over ouderenzorg. Door Bert Middel.

Een tijd geleden mocht ik een congres van directeuren van gemeentelijke sociale diensten toespreken. Onderwerp was de uitvoering van de Wet voorzieningen gehandicapten, later opgegaan in de Wmo. Ik betoogde daar dat het persoongebonden budget (pgb) een prima instrument is om de cliënttevredenheid te vergroten, de keuzemogelijkheden te optimaliseren en uiteindelijk ook de administratieve last voor gemeenten te verlagen. Door Anouchka van Miltenburg.