Ik maak me dikwijls schuldig aan versimpeling. Zo stelde ik laatst: ‘De asielprocedure moet korter, dan voorkom je dat kinderen worden uitgezet terwijl ze hier bijna hun hele leven zijn opgegroeid. En advocaten moeten stoppen met eindeloos bezwaar aantekenen.’ Het ging natuurlijk over de Armeense Lily en Howick, die uiteindelijk mogen blijven.

Onze kleinzoon helpt opa met sjouwen van haardvuurhout. In zijn kleine kruiwagen ligt een flink blok. Hij loopt een klein stukje, maar stopt er dan weer mee. Hier ben ik te klein voor, besluit hij en kijkt rond wat hij nu zal gaan doen. Hij ziet het loopfietsje waar hij tot nu toe niet op paste, maar dat hem blijft uitnodigen. Hij probeert op het zadel te gaan zitten en dit keer lukt het. ‘De fiets is kleiner geworden!’, juicht hij.

Ik bel een moeder van de wachtlijst met het goede nieuws dat ik nu tijd voor haar heb. Als ik informeer naar een geschikt moment om kennis te maken, onderbreekt ze me: ‘Je slaat wel even tien stappen over.’ O jee, ze klinkt nogal boos. Stotterend vraag ik wat ze bedoelt. Ze legt uit dat het veel te lang heeft geduurd voordat er hulp kwam voor haar en haar kleuter. Daardoor is ze in een psychische crisis geraakt. ‘Je staat echt met 10-0 achter’, zegt ze, want eerdere ervaringen met jeugdzorg waren ook al slecht.